Subcultuurmarkt

Toen we vandaag gezinsgewijs in de stad verzeilden (we gingen een citytrip naar Rome betalen. In februari gaan we. Ik ben nu al door het dolle heen!) konden we niet naast de cultuurmarktdrukte kijken. In de rand van het gebeuren was er een aantal mensen dat opviel: Op de groenplaats was de kiosk bezet door een berg jongeren van een subcultuur die ik nog niet eerder gezien had (misschien had ik het moeten kennen?). Ze dansten de 'Melbourne shuffle' (naar het schijnt). Gekke broeken, beetje eentonige grappige danspansjes. Maar alles heel serieus. Om beurten lieten ze het beste van hun 'shuffle' zien. Voor wie het niet kent: met mijn 'kodakske' filmde ik een stukje (en troost u: ik had er nog nooit van gehoord...).

Op de meir troffen we deze jongeman aan. Ik vermoed dat dit past in het huidige modebeeld. Zo'n reusachtig t-shirt! Sven dacht dat het een werkman betrof, maar ik betwijfel het toch. Zijn hemd is wel erg proper in vergelijking met zijn broek...

Aan de boerentoren zaten deze meisjes. Wederom lijken dit mij de fenomenen van een subcultuur. Volgens mij zijn dit emo's, maar ik ben niet helemaal zeker. Ik heb besloten om het roze been van meisje drie er niet af te knippen omdat er 'Jerry Piemel' op haar schoen geschreven staat en dat vond ik grappig (er staat ook nog een hartje naast). En deze man besloot zich van al dat gedruis niets aan te trekken.

En de vrouw ernaast trekt zich dan weer zo weinig mogelijk aan van meneer...

Schattige monsterbaby's

Een kind hebben. Mensen zeggen dat je leven verandert, dat het fantastisch is, dat het het mooiste is wat je kan meemaken, dat je slaap eraan is, dat je je altijd zorgen maakt. Er wordt veel gezegd over kinderen. Dat ze schattig zijn, zo lief, zo onschuldig. Zeker baby's. Ik beaam dat allemaal. Ze zijn vertederend en lief en fantastisch. Ik zie mijn zoontje doodgraag. Maar objectief bekeken zijn kinderen soms echt monstertjes. Zeker die baby's.

In de buik, ongeboren, eten ze de moeder praktisch half op. Een vrouw wordt van binnenuit geconsumeerd. En niet alleen dat: het bekken wordt gedraaid, de buik puilt onnatuurlijk uit, borsten en billen worden opgeblazen, huid gedraineerd, het lichaam wordt een vat vol water. Alien in 't echt. Als het kind komt dan scheurt het zichzelf een weg door een veel te smal kanaaltje. Tegen een bevallende vrouw moet je niet zeggen dat de natuur zo goed ineenzit. Of 'wat is de natuur toch mooi'. Als je de aandrang voelt om zo'n uitspraken te doen bij een bevalling: bedenk u. Voor uw eigen veiligheid. Ik vind dat het concept verdorie te kort schiet. Het is gewoon een slecht ontwerp.

En dan is dat kindje daar. Zo teer en kwetsbaar. Maar net minstens even duivels als schattig. Het roept tederheid op zodat je makkelijker alles van jezelf geeft. Onbeholpen, maar prima in staat om zich te 'laten helpen'. Ze manipuleren zelf het lichaam van de moeder: een borst begint spontaan melk te geven als een baby huilt. Hoe zelfstandiger hoe veeleisender. Hoe meer begrip van de wereld rondom, hoe egoïstischer. Volgens Midas Dekkers is een kind een larf, een soort parasiet (zie: De Larf). Ik was blij te lezen dat er ook anders naar baby's gekeken kan worden.

Zoontje Tadeusz is nu vijf maand en half en ontdekt het dramatisch kuchen en theatraal gillen. Gepakt worden is zijn voornaamste doelstelling. Gepakt worden en dan een oog uitsteken van de 'pakker'. Zijn geheim wapen is zijn lachje. Zo aanstekelijk, zo lief, dat alle weerstand zinloos is. Wij zijn vogels voor de kat. En ik vind het heerlijk.

Professionele fotograaf?

Deze mensen waren - op hun manier - voorbereid op het maken van foto's tijdens hun reis door België. Een paraplu heeft de fotograaf ook bij...

Slak

Wij wonen wel op het tweede verdiep, maar dat wil niet zeggen dat we geen gelijkvloersfenomenen kennen. Vorig jaar hadden we een mierenplaag op het terrasje, ik heb al duizendpoten gezien en dit jaar hebben we een slak. Slakken zijn vooral lastig als ze naakt zijn. Die met een huisje worden blijkbaar schattiger gevonden. Met een huis lijkt ook properder.

Iedereen met een beetje tuin heeft blijkbaar last van slakken. Ik hoor de gruwelijkste verhalen. Mijn moeder graaft glazen half in de grond en doet er bier in. De slakken tuimelen er onbeholpen in verdrinken dan van zattigheid. Dit lijkt me nog een prettige dood. Maar de gruwelijkheden doen zich pas voor in het zich-ontdoen van de beestjes. Daar zit 'm het glibberige addertje. Mijn moeder spoelt ze door het toilet (de beerput bevind zich overigens onder de tuin. Zouden ze niet gewoon terugkeren? Ze zou de slakken beter merken met een ringetje of een kleurtje). Een collega van mij vangt iedere avond honderden slakken en laat ze dan in een glazen pot staan tot het een berg smurrie is geworden. De kuisvrouw op het werk zegt: benzine over gooien en in brand steken. Sommigen prikken ze gewoon op stokjes. Ik zei het al: gruwelijke praktijken. Je zal maar naaktslak wezen!

De slak die wij gevangen hadden op ons terras is gewoon naar beneden gegooid. In de struikjes. Vreedzaam tussen het voedsel geworpen worden. Als het er maar eentje is, is het natuurlijk makkelijk...

Ik zou graag een macrolens hebben, maar dat is voor in een verre toekomst...

Breda

Iedere twee maanden rijden Sven en ik naar Breda. Voor sigaretten. Het lijkt vreemd, maar er is een uitleg voor. Wij roken (ik ben nu anderhalf jaar gestopt, maar beschouw mezelf nog steeds als roker) namelijk Natural American Spirit. Dit is een sigarettenmerk dat er prat op gaat 100% additiefvrij te zijn. Er worden dus geen verslavende sauzen aan de tabak toegevoegd, geen sneller-opbrand-dingen, geen suikers. Jammer genoeg worden deze sigaretten niet in België verkocht en moeten wij op regelmatige basis naar Nederland. Ze zijn een beetje duurder dan de sigaretten in België, maar dat hebben we er graag voor over...

Gisteren was het weer zover. Ik ben niet echt gek op Breda, maar het is soms toch wel een leuke uitstap. Nu was de Onze-Lieve-Vrouwe-Kerk gratis toegankelijk. Er waren een aantal kunstenaars de kerk aan het inrichten voor een of ander kunstproject. Het was een vreemd sfeertje. Enerzijds kerk, anderzijds kunst. Het was leuk om er een aantal fotootjes te maken...

Ik heb de naam van de kunstenares met de opgezette beestjes niet genoteerd. Beetje dom natuurlijk...

Ik heb ondertussen ook geleerd hoe ik mijn fototoestel zowel in raw als in jpg moet laten werken. Thuis oefen ik dan wat. Maar ik krijg de raw-bestanden zelden goed. Af en toe is de raw-foto beter dan de jpg, maar ik doe toch echt iets fout, denk ik... Ik bewerk de rawbestanden in Picasa, en daar lijken de opties erg beperkt. Van bovenstaande foto's is alleen de eerste een raw-bestand. Het groen kwam er beter uit.

Klein wereldje

Man man wat vliegt de tijd! Het is al zaterdag! Dagen niets gepost op mijn blog. Nu ik terug werk maak ik veel minder foto's (ik kan dat fototoestel onmogelijk mee naar mijn werk nemen), en ik maak ook weinig mee in mijn kleine wereld dat het posten waard is. Een wenend kind, boterhammen smeren voor op 't werk, fietsen, avondeten maken. Soms wordt mijn wereldje wel erg klein...

Gaan werken met twee borsten

Gisteren voor het eerst in vijf maanden weer eens gaan werken. Het is een andere wereld waar ik weer intuimel. Weer echt werken, weer teamvergadering, weer collegiaal gebabbel, en zo vanalles...

Na vijf maanden ga ik voor het eerst een hele dag zonder baby op pad. Voelt vreemd. Ook omdat mijn borsten zich een hele dag stilletjes aan vullen met melk. Als ik naar huis mag staan ze op ontploffen. Thuis moet dat kind drinken. Of hij nu dorst heeft of niet.

Borstvoeding is niet te onderschatten. O wee degene die er minachtend over doet of het vanzelfsprekend vindt!

• Het is ten eerste helemaal niet zo makkelijk als het eruit ziet. Die eerst dagen na de bevalling zijn zeker niet zo vanzelfsprekend. Het gaat helemaal niet vanzelf.
• Het doet vaak gewoon pijn. Ontstekingen en kloven zijn maar een deeltje van het lijden.
• Het is wel erg handig, maar het melkkoe-gevoel is zeker aanwezig. Ik voelde me regelmatig gewoon gebruikt. Zo'n baby is behalve schattig, ook gewoon een kleine parasiet.
• Afkolven is heel erg saai. En het melkkoe-gevoel is dan helemaal compleet.
• en als je wil stoppen met borstvoeding: die borsten willen daarom niet per se stoppen! Die blijven nog een hele tijd melk produceren. Ik geef 's morgens en 's avonds nog borstvoeding, dus het is nog niet helemaal gedaan, maar het is weer een nieuwe fase. Het is een soort afbouwschema. Maar dat is al erg genoeg.

Zij die mij kennen weten dat ik regelmatig in de clinch ga met mijn borsten. Ik vind het maar lastige klieren, stomme uiers. Dat baby's er nog iets in zien tot daartoe, maar wat mannen erin zien, heb ik nooit zo begrepen.

Ziezo. Die frustratie is er weer even uit. ik wilde eerst gewoon iets over 'terug gaan werken' schrijven, maar al doende kwam ik toch weer op die borsten uit. de melkmachine...

Duifje

Vorige week, toen ik naar huis liep, zag ik op de stoep een duif die wat zenuwachtig heen en weer schuifelde. Ze vloog niet op toen ik passeerde. Ik kon rustig mijn fototoestel nemen, mezelf bukken, en wat foto's maken. Het was nog een jong beestje...

Museumnacht

Sven had via GvA tickets gewonnen voor de museumnacht. We zijn er dan maar naartoe gegaan. Het is een goed bedacht initiatief: mensen gaan plots massaal naar musea in eigen stad. Waarom? Omdat het 's nachts (of beter: 's avonds) zo lekker spannend en speciaal is. En ook omdat het weer een evenement is waar je toch bijgeweest moet zijn! Die musea zijn even interessant in de loop van het jaar, maar plots is het iets dat je niet mag missen. Als het mensen naar het museum kan lokken is het voor mij al lang goed. Wat cultuur doet niemand kwaad. Zo zien de Antwerpenaren de fantastische Dulle Griet misschien eens, waar ze al die jaren achteloos voorbij liepen.

De musea proberen nog extra lokmiddelen in te zetten met te beloven dat ze de verborgen schatten uit de kelders zullen halen. De meeste mensen hebben natuurlijk al vlees genoeg aan de vaste collecties, want die hebben ze ook nog nooit gezien, maar het idee dat je een 'schat' kan ontdekken, maakt het allemaal nóg spannender.

Enfin. Het was dus druk. Maar wel oké. Goed georganiseerd, vriendelijk. We zijn naar het fotomuseum geweest, waar een tentoonstelling van Guy Bourdin liep. De tentoonstelling zei me eigenlijk weinig. Ik denk dat ik niet zo van zijn stijl hou. Het hypergeënsceneerde stoort me vaak. Het heeft iets kils, iets plastics. Dat is misschien de bedoeling, maar het raakt me niet. Enkele mooie foto's. Soms een mooie vondst, maar dat was het dan. Misschien denken jullie er anders over?

Foto's maken mocht enkel in gangen. Op de foto: Sven met Tadeusz in z'n babybjörn-draagding.

Nadien zijn we het scheepvaartmuseum in het Steen nog maar eens binnengelopen. Het leek me wel iets: dat gekke kasteeltje bij nacht. Uiteindelijk was het eigenlijk net zoals overdag. Een beetje duf. Veel schattige bootjes. Een tentoonstelling over the Red Star Line. Daar zaten een paar geniale foto's tussen van de opvarenden indertijd...

Tadeusz had er toen genoeg van en zette zijn keeltje open. Nadat hij met zijn gebrul zowat alle bezoekers op zijn aanwezigheid gewezen had, zijn we maar vertrokken.

Herman

Het was jaren geleden dat ik Herman nog gezien had. Het was een docent van me toen ik op de KdG maatschappelijk werk studeerde. We zijn zo'n beetje vrienden geworden nadat ik afgestudeerd was. Hij is op pensioen gegaan twee jaar na mijn afstuderen. Herman is nog steeds dezelfde: een goedschikse man die zich graag laat verbazen. Iemand met uitgesproken (en vaak erg juiste) meningen. Het was fijn om hem weer te zien.

- Hij vindt dat het afval opgehaald moet worden zoals in Portugal (In Portugal wordt er geen afval opgehaald. Mensen brengen het naar containers in de buurt). Het repressieve karakter van afvalbeheer in België vindt hij belachelijk (ik ben het met hem eens).

- Hij is er recent achter gekomen dat je van fietsen dom wordt. Bij het fietsen staat het verstand op nul en dan gaan de intellectuele capaciteiten achteruit.

- Hij houdt niet van oudere mensen, maar komt er stilaan achter dat hij er zelf eentje geworden is. Hij houdt nog steeds niet van oudere mensen. Hij beseft wel wat voor een economische macht de ouderen zijn.

- Hij vindt dat het erg gesteld is met de pers in Vlaanderen en schrijft graag zelf artikels en brieven naar kranten die dan niet gepubliceerd worden.

De foto is gemaakt in de Muze. De naakte 'jazzman' op de foto op de achtergrond is mijn vader.

De Pianist

Zoals de meeste moeders vind ik mijn kind op een manier geniaal. Iedere nieuwe verworvenheid is een feest. En alle leuke momenten zijn een foto of een film waard. Ik heb geprobeerd om het kort te houden (slechts 1 minuut), maar nu kon ik jullie deze blijk van genialiteit, van fijngevoeligheid en motorische wonderbewegingen toch werkelijk niet onthouden. Zeg nu zelf... Ziet die vingerkes gaan...

Antwerpen Zingt (vals)?

Gezien mijn grote (aheum) voorliefde voor festivals ben ik vanavond eens langs 'Antwerpen Zingt' gelopen op de gedemte zuiderdokken. Antwerpen zingt al een tijdje. Ieder jaar gaat Antwerpen aan het zingen en het trekt nogal wat volk. Ik kan niet zingen, hou er daarom ook niet zo van, en ik ben al niet zo gek op festivals, maar ik vond toch dat ik er eens langsmoest. Een kans om zingende mensen te fotograferen. En ik vermoedde dat die zingezangers zich gewillig voor de lens zouden laten plaatsen. Dat laatste blijkt wel te kloppen. Groot nadeel van zo'n setting, is dat die gewillige mensen - van zodra ze een lens zien - de koppen tegen elkaar gaan houden en schaapachtig gaan grijnzen. Ik heb weer een massa weggooifoto's gemaakt. Ik krijg er wel lol in, hoor. Bij iedere foto leer ik immers een kleinigheid bij. Er hing een gezellige sfeer. En er werd overigens veel vals gezongen, veel gedronken en het viel me ook op dat 'Antwerpen Zingt' een enorm divers publiek aantrekt. Mensen van alle leeftijden, van veel rangen en standen. Rustige zangers en uitzinnige zangers. En ook zangers die het echt menen...

Knutselfoto's

Vandaag in de stad rondgelopen. Ik zie heel veel foto's, maar ik maak ze niet. Durf niet. Ik kan daar enorm kwaad van worden op mezelf. Heb een paar foto's gemaakt, maar het stelde allemaal weer niet veel voor. Ik heb thuis dan geprobeerd om ze nog enigszins op te kalefateren. In mijn kalefaterpogingen probeer ik ook vaak nieuwe dingen. En ik heb vandaag geleerd hoe ik bepaalde delen van een foto kan veranderen, zonder aan de andere te raken. Ik ben blij dat ik dat kan. De foto blijft redelijk slap, maar het bewijst wel dat ik iets geleerd heb in photoshop...

Ik moest, bij het maken van deze foto, weer denken aan Arthur, die graag rond het thema geloof wil werken met zijn foto's...

Licht, kleur ende verzadiging...

Ik probeer vanalles te doen met de bewerking van foto's. Ik vind het alleen zo moeilijk om daarbij keuzes te maken. Ik bewaar telkens heel wat versies van foto's. Zwart wit, warmere kleuren, koelere kleuren. Ik weet meestal nog niet wat het best bij een foto past. Wat maakt een foto beter of slechter? Ik heb in het park gisteren een aantal foto's gemaakt van de kindjes en ik ben er nadien mee gaan spelen. Naast elkaar zijn de verschillen soms erg groot...

Festivalitis

Gisteren naar de Lokerse feesten geweest om naar Massive Attack te gaan zien. Sven had al maanden geleden de tickets gekocht en ik had, uit solidariteit, toegezegd om mee te gaan. Ik heb niet zo de behoefte om groepen per se life te zien. Het heeft voordelen, en het kan erg leuk zijn, maar over het algemeen snap ik er de ballen van. Zeker festivals. Het komt erop neer dat je een smak geld betaalt om ergens op een wei of een plein, met véél te veel mensen, naar een piepklein individu in de verte staat te kijken, die, omgeven door spots en rook, zogenaamd staat te zingen, maar dat kan je niet zien. Tenzij je je door de massa wringt, duizend keer 'pardonpardon' zegt en een chaotische zigzagroute volgt met doorgedreven wilskracht. En dan strand je ergens tussenin omdat de 'volksdichtheid' toch te hoog wordt, met alsnog een reus voor je neus. Uiteindelijk sta je toch naar het scherm te staren. Festivals. Dat is slap bier drinken uit plastieken bekers en alles stinkt naar wiet, bier en zweet. Ikzelf drink nooit alcohol, dus met mijn heldere kop vind ik mezelf in een mum van tijd terug tussen een berg zwalpende enthousiastelingen. Een festival om nooit te vergeten! Maar ze vergeten wel waar hun auto staat. Maar daar sta je dan toch. Pijn in de benen van het staan, een stapel bonnetjes in je broekzak (waar je een half uur voor moest aanschuiven, dus je koopt er altijd teveel), en als je dan naar het toilet moet, kan je de hele zigzagroute omgekeerd afleggen, hopend dat je straks je gezelschap nog terug zal vinden in de mensenberg. Meestal blijken de gememoriseerde coördinaten (rechts van de cocktailbar, dwars op het podium, twintig stappen naar rechts) nooit te volstaan en is het slechts een kwestie van stom toeval dat je elkaar terugvindt. Naar het einde toe wil iedereen snel vertrekken om de grote leegloop voor te zijn en er ontstaat een soort 'vlucht'. Je wordt nu in de andere richting onder de voet gelopen. Foto's mogen er niet gemaakt worden, en maar hopen dat je geen boete hebt, want je staat sowieso foutgeparkeerd. Je gehoor is ook weer voor een paar dagen naar de knoppen. Ik ben, zoals je kan lezen, geen grote fan van festivals. Maar Massive Attack was wel geweldig. Ze stelden hun nieuwe album voor. Ik was heel erg onder de indruk van hun lichtinstallatie. Die was echt betoverend mooi. Het was, geheel volgens de verwachting, piekfijn in orde. Technisch sterk, muzikaal topmateriaal, sfeervol en warm. En de Lokeraars zijn warme mensen. Ik ben blij dat ik er was in Lokeren... Ik had mijn fotoapparaat bij, maar dat moest ik natuurlijk afgeven bij het binnengaan. De paar foto's die ik gemaakt heb, ervoor en erna, zijn allemaal bewogen, onderbelicht, flauw. De bijgevoegde foto is dus louter om er een foto bij op te zetten. Het is een crop van een veel groter geheel. Het was trouwens nog erg licht, maar dat zie je niet. Ik heb wederom geleerd dat ik nog heel veel moet leren...

Stokje

Het blogleven is op vele vlakken nieuw voor mij. Een wereld van gekke terminologieën en technische aspecten openbaart zich. Behalve de nieuwe woordenschat op het vlak van fotografie (lightroom, raw, dof, enz) komen er dus ook nog een heel deel 'blogolismen' op mij af gegalopeerd. Soms breekt het koud zweet me ervan uit. Er was een reactie van Caro, waarin zij sprak over een stokje... Het stokjesconcept is redelijk nieuw voor mij en ik moest - om eerlijk te zijn - even heel aandachtig lezen waar deze over ging. Maar mijn frank is gevallen. Ik begon prompt te blozen van trots. Ik? Genomineerd? Voor het stokje van brillante weblog. Amai! Ik weet niet of ik in wezen zo stokjesminded ben, maar nu ik genomineerd ben, wil ik ook meedoen. In ieder geval bedankt Caro! Ik geloof overigens niet dat het de bedoeling is om degene die het stokje doorgeeft te nomineren. Wat mij betreft gaat de award naar: Gekiekt. Zijn ttv-foto's zijn fantastisch. En ik geniet gewoon telkens opnieuw van zijn foto's. Van al zijn foto's. Dat is wat een blog voor mij moet zijn: iets om naar terug te keren, waar ik nieuwsgierig van wordt. Het leven van een onbekende dat aan de hand van enkele beelden en een paar letters dichterbij gebracht wordt. Plots wordt het boeiend. Steven Meert doet dit alles... http://gekiekt.wordpress.com/ En ik zou nomineren (de volgorde is totaal onbelangrijk): De fotoblog van Arthur Eranosian. Omdat ik telkens iets leer van zijn foto's. Ik vind het leuk om zijn weg te volgen. http://arturian.wordpress.com/ Zinloos. Een blog zonder foto's, maar leuke stukjes tekst. Heel vaak brengt Coltrui me echt aan het lachen. En gaat het leven daar niet voor een groot stuk over? Kunnen lachen? http://www.zinloos.be/wordpress/ Jens Daems Fotoblog. Jonge gast, vermoed ik. Maakt leuke dingen. Ik volg 'm graag. http://jensdaems.wordpress.com/ Herfstmensje. Ik kan niet goed verklaren waarom ik deze blog blijf bezoeken, maar ik blijf ernaar toe trekken. Ik heb het gevoel dat ze me iets te vertellen heeft. http://www.herfstmensje.be/ Stijn dc. Een leuke mix van vanalles. Dat bevalt me. Dat verrast me. Ik volg 'm graag. http://www.stijndc.be/blog/ Madame Zsazsa. Koken, naaien, tuinieren. Maar allesbehalve saai. Ze is er toegewijd, maakt fantastische dingen met naald en draad. http://madamezsazsa.blogspot.com/ Iedere genomineerde krijgt van de 'gever' een berichtje en de winnaar mag de Award op zijn blog plaatsen en aan alle 7 genoemden wordt gevraagd om het stokje weer aan 7 anderen door te geven, waarbij de award naar nr 1 gaat... Ziezo. Ik heb mij van mijn taak gekweten.

Vissen

Gisteren, zondag, om vijf uur opgestaan. Om op zee te gaan vissen. Achteraf bekeken lijkt het nog vroeger dan het aanvoelde op het moment zelf. Vissen dus. Met een man of dertig. Ik had dat nog nooit gedaan. Het was leuk, maar vermoeiend. Ik heb geprobeerd om leuke foto's te maken, maar dat sloeg toch fel tegen, zo met een baby op de buik op een waggelend schip, met visgeur in de neus en wind in de haren. Het regende en ik had ook moeite met het licht. Door die lichte wolken werden de foto's heel snel over- of onderbelicht en ik wist niet goed wat ik daartegen moest beginnen.

En ik wil graag zo'n filter om wolken er apocalyptisch te laten uitzien. Dat lijkt me wel iets.

Pieren en 'zagers' op de lijnen zetten was niks voor mij. Ik heb het gedaan, maar het bleef elke keer mijn gruwel overwinnen. Die pieren leken overigens wel kleine piemeltjes. Zo voelden ze ook aan.

We hebben trouwens niets noemenswaardig gevangen. Veel kleine visjes en een drietal grotere. Niet genoeg om dertig man te eten te geven. Maar plezier hebben we wel gehad.

Tadeusz slaapt

Als mijn zoontje Tadeusz 's morgens wakker wordt voor zijn eerste borstmaaltijd, dan neem ik hem vaak nog bij mij in bed. Het is zo'n lekkere kleine rozige baby van nauwelijks vijf maanden en ik vind die ochtenden heerlijk. Binnenkort moet ik weer gaan werken, krijgt hij geen borstvoeding meer en is die intimiteit voor eeuwig voorbij. Gisteren ben ik het fototoestel gaan halen, omdat hij in zijn blote warme lijfje weer zo mooi was. Even later wordt hij wakker, en dan gaat hij weer enthousiast zingen. Zingen is zijn ding wel. Veel meer kan hij nog niet.

Naamgeving en verkilometeringen

Er is een periode geweest dat ik heel wat dingen in mijn omgeving een naam gaf. Ik was toen nog alleenstaande en - nu ik er op terugkijk - vermoed ik dat ik toch lichtelijk leed aan een geestesaantastende vorm van eenzaamheid. Het was geen pijnlijke of storende afwijking. Integendeel. Ik was er redelijk gelukkig mee. Ik had toen vooral een bloeiende relatie met mijn kamerplanten. Het waren er veel. En er was er geen enkele zonder naam (hier bijvoorbeeld het drama met Eo na te lezen.). Heel wat van mijn menselijke bezoekers werden netjes voorgesteld aan mijn groene vriendjes.

Het hebben van een lief strooide uiteindelijk roet in het eten. Toen ik met Sven ging samenwonen kwamen er plots heel wat planten bij en het is veel moeilijker om iemand anders' plant te 'noemen'. Ik kon Sven er niet van overtuigen om zijn planten zelf een naam te geven.

Er zijn altijd zaken die zich er goed toe lenen om een naam te krijgen. Dieren en planten staan bovenaan, omdat het nu eenmaal levende wezens zijn. Maar ook computers doen het goed. En ik denk dat heel wat mensen een naam geven aan hun auto...

Ik heb mijn rijbewijs nog niet zo lang. Ik ben tweeëndertig jaar, maar ik rij nog maar een jaar of vier. Ik heb tot hiertoe drie auto's gehad.

De eerste was Nadjezjda (Russisch voor 'hoop'), een witte, fantastische Ford Escort Van van zestien jaar oud. Sven en ik waren net een koppel, en we hadden het plan om naar Georgië te rijden. De naam Nadjezjda was ideaal. Het was Russisch, het was hoop. Hoop voor de relatie en hoop voor ons waanzinnig reisplan. We hoopten ook dat Nadjezjda het zou volhouden voor 8000 km. Nadjezjda bracht ons tot Rusland en terug en stortte toen in (relaas over de reis rond de zwarte zee - van beneden naar boven lezen).

De tweede was Ernst, een kleine grijze Volkswagen Golf van zeventien jaar oud. Ook zijn naam was geschikt. Het was het tweede jaar van de relatie met Sven en we gingen nu voor het serieuzere jaar. Geen zotte dingen meer, maar een ernstig jaar. Voor een Duitse wagen leek een Duitse naam ons geschikt. (Helaas helaas geen foto.)

En toen kochten we een spiksplinternieuwe grijze Toyota Yaris. Nul jaar oud. Krasloos en immens luxueus. Japanse wagen die geassembleerd was in Frankrijk. We kozen voor een Franse naam met koninklijke allure. Boudewijn of Baudouin... En nu pas kom ik tot de bedoeling van deze post: Boudewijn is enkele dagen geleden twaalfduizend kilometer geworden! Hiphiphip! Hoera! Ik heb de gewoonte om foto's te maken als hij zijn 'verkilometering' viert. Ik heb er van zijn 1000 km tot zijn 10000 km. En nu dus, bij deze:

Dominicanen

Sven en ik besloten deze avond om te voet naar huis te gaan. We liepen door de provinciestraat. De deuren van de kerk daar stonden open. Toen ik naar binnen keek, zag ik al gauw dat het geen gewone kerk was. Het bleek een 'voorheen gekraakte' Dominicanenkerk (+ klooster) te zijn. De dominicanen wilden enkele jaren geleden de gebouwen verkopen aan een projectontwikkelaar, maar geëngageerde anarchistische krakers zouden daar een stokje voorgestoken hebben en het blijkt nu in handen te zijn van de provincie. Momenteel zitten en verschillende organisaties, is er een buurtcafé op donderdagavond en lopen er vooral erg sympathieke mensen van het buurtcomité rond. Ook het DAK (Daklozen Aktie Komitee) zou er nu zitten. (hier meer informatie over de kerk en het klooster, en ook hier meer informatie). Ik had er nog nooit van gehoord en was vooral onder de indruk van de gebouwen. Ik hoop echt dat ze beslissen om de gebouwen te renoveren, want het is de moeite. Enorme gebouwen, een grote tuin, de kerk zelf en ook de kapel. Zo'n gebouwen zouden nooit afgebroken mogen worden... Op de foto zie je alleen de kapel. Er zou ook een soort voorstelling zijn, of zoiets, dat begreep ik niet goed. Er stonden in ieder geval een aantal interessante voorwerpen in de kerk. Foto's maken was evident, leek me... Het was er eigenlijk te donker en ik heb erg mijn best moeten doen om met die trage sluitertijd mijn camera stil te houden. De meeste foto's waren dan ook bewogen.

Antwerpen Noord

Het is laat, het is drukkend warm, en ik word opgegeten door bloeddorstige muggen. Maar toch zit ik hier weer achter mijn laptopje te tokkelen, blogberichtjes ineen te flansen. Nu ik enkele lezertjes heb, ben ik extra gemotiveerd! Ik heb vandaag lang in Antwerpen Noord vertoefd. De buurt waar ik tot voor kort woonde en waar ik nog altijd erg van hou. De buurt heeft een erg negatieve connotatie. Vuil, verloederd, marginaal, veel uitschot, gevaarlijk. Maar ik vind ze vooral interessant, kleurrijk, levend. Erik, vriend en enthousiast 'twintigzestiger' (2060), zegt altijd: "Het is de wereld in 't klein." En dat klopt ook. Alle nationaliteiten en alle mengvormen daarvan zijn er terug te vinden. Er wordt gebeden in alle talen. Er lopen ongelofelijke figuren rond. Veel zijn mooi in hun lelijkheid, ontroerend of grappig. Maar vaak ook triestig en armoedig. Ik hoop daar binnenkort toch wat meer foto's te kunnen maken. Ik heb er in ieder geval heel graag gewoond. Ik heb me er altijd nogal veilig gevoeld. En ik heb me er nooit verveeld.