Ik ben er klaar voor!

Vorige week belandde ik op de blog van dipfico, die een fantastische ontdekking gedaan had mbt een geschikte zak om zijn fototoestel in te steken zonder dat die al te groot is, zonder op te vallen en waar toch nog voldoende plaats in is voor nog wat kleinigheden. Aangezien ik op zoek ben naar iets dergelijks, ben ik maandag eens gaan checken.

Het is fenomenaal. Echt fantastisch. Mijn vorige handtas was drie keer zo groot, ik kon er niks in terugvinden (echt altijd zoeken!) en mijn fototoestel kon er niet bij in omdat de handtast lang niet stevig genoeg was. De camera zou er ook snel uitvallen, sleutels zouden het beschadigen enz enz.

Dit zakje van North Face is redelijk duur, maar het is wel een echt wondertje. Klein, stevig, waterdicht, esthetisch oké en niemand die verwacht dat er een serieuze camera inzit. En er is plaats genoeg voor agenda, portefeuille, sleutels, geldbuidel... Mijn camera kan nu ook mee naar het werk als ik wil. Laat het leven nu maar komen, ik ben er klaar voor: ik zal niet meer denken: "dju, mijn camera ni bij."

Ik ben er smoorverliefd op.

Sier-laptop-slingeren

Ik had opgevangen dat er vandaag aan sier-laptop-slingeren gedaan zou worden. Dit was dus het eerste belgisch kampioenschap, georganiseerd door PUC (ook de organisator van het pc-werpen) en Troc.com. Puc is een tweekoppig bedrijfje in Berchem dat het ecologische ideaal hoog in het vaandel draagt en de aandacht wil vestigen op de consumptiemaatschappij met haar nadelen. Ze praten je makkelijk een tweedehandscomputer aan op hun website.

Het sier-laptop-slingeren ging door aan de Trocwinkel op de Boomse Steenweg. Het was kleinschalig, redelijk gezellig, maar ze hebben er niet het spektakel van gemaakt dat het had kunnen zijn. Pers was er genoeg. Leuk dat er pers op afgekomen is. Zo'n zaken mogen van mij in de kijker gezet worden... Ik kijk uit naar de editie van volgend jaar...

Lief hé, hoe ze omgeven is door al die camera's en fotografen. Ze lijkt wel een echte ster...

Vernaaid en gestikt

Sinds begin september ben ik dus naar de naailes aan het gaan. Ik en naaien, het lijkt voor zij die mij kennen een grappige combinatie. Ik vond het zelf al gek dat ik zou gaan naaien.

Maar ik vind het fantastisch. Het is gewoon echt geweldig! Als je naar je eigen associaties bij het woord 'stikken' of 'naaien' kijkt, dan zijn het volgens mij vaak negatieve associaties. Bij mij was het: duf, saai, prutserijen, stoffig, enz. Nu ik het doe vind ik het: spannend, creatief, plezant en de tijd gaat veel te snel.

We moeten een soort strandzak maken als eerste opdracht. Ik ben stof gaan kopen (zo'n stoffenwinkel, dat is al een ervaring op zich), en dat was al erg moeilijk. Zoveel keuze, zoveel mogelijkheden! Ik word al helemaal vrolijk als ik denk aan het mogelijke resultaat. Ik ben nu al trots... Ik vind het ook een leuk lokaaltje. Er staan achttien naaimachines en die krijgen allemaal stroom van een centrale kabel aan het plafond. De klas hangt bijgevolg vol kabels... We moeten tussendoor technieken leren stikken en dat doen we op kleine lapjes baalkatoen. Ik neem mijn werk ernstig. Mijn eerste techniekje was deze week af...

Airconditioned

Maandag zijn mijn schoonouders naar de kust verhuisd. Al sinds jaren hebben ze dit gepland: als Fons op pensioen is, verhuizen we naar de kust...

Wij dus om zes uur 's morgens opgestaan, baby gewekt, gedacht dat het nacht was, en gedoucht met de ogen nog dicht van de slaap. Sinds Tadeusz tandjes krijgt, is de term 'nacht' van betekenis veranderd. Ik slaap veel kleine nachtjes op één gewonemensennacht. Als ik om zes uur opsta lijkt het alsof ik verlies zo'n tweetal nachtjes slaap en word ik een soort zombie. Een ochtendhumeur heb ik niet meer, dus ik ben geen bloeddorstige zombie meer, maar wel een debiele. Toch eventjes. Tot aan de koffie.

Maar goed, we waren op tijd, het inladen ging vlot. Een rit van anderhalfuur. Mijn schoonouders verhuizen immers naar Oostduinkerke. Van alle kusten hebben zij voor de verste gekozen. Het uitladen ging in feite nog vlotter (voor mij toch) dan het inladen. Nog een ikea-kast ineengevezen (een recordaantal vijzen, nagels, bouten, pluggen gebruikt) en gelukkig ook nog een paar kleine fotootjes gemaakt.

Bij de onderstaande foto's kon ik totaal niet kiezen. Als ik alles weghaal behalve de letters, lijkt het alsof ik heb de letters er nadien bij opgeplakt in photoshop. Maar met wat meer omgeving erbij en de rand van het raam, verliest het zijn charme wat, vind ik...

Raamvertelling

Zwier en zwaai

Dit weekend was het rommelmarkt in Berchem. De plaatselijke dansclub (Danzateljee) zet dan een groepje jeugd aan het dansen met een hip choreografietje. Ik heb al gemerkt dat ik dergelijke dingen vrijwel niet op een leuke manier gefotografeerd krijg. Misschien heb ik een andere lens nodig (?), misschien kies ik de foute hoeken, misschien is het gewoon moeilijk om mensen te fotograferen?

Deze foto vond ik nu toevallig wel grappig...

Die gezichtjes...

Zot zijn doet niet zeer

Ik zal het maar zachtjes fluisteren, verklap het niet verder. Maar je mag wel lachen. Het lijkt immers niet meer van deze tijd. Je zou het als een soort 'tekortkoming' kunnen zien, een vreemdsoortig zeldzaam 'gebrek'.

Toen Sven en ik een koppel werden kwamen we er na enige tijd achter dat we allebei nog ergens een kleine verzameling van hetzelfde hadden liggen. Als we ze zouden samenvoegen zou ze groter worden. Opgewonden als kleine kinderen zijn we wekenlang bezig geweest om orde in de chaos te brengen. Onze postzegelverzameling heeft menig uur van ons leven in beslag genomen. Wij vinden dat het resultaat er mag wezen. Ze is waardeloos, maar wel mooi.

Het vreemde met postzegels is dat mensen, die er niks van kennen en toch iets op zolder hebben, vrijwel àltijd geloven dat dat erg waardevol is. Als een postzegel een beetje oud is, denken mensen blijkbaar dat ze er rijk van zullen worden. Zo is het dus niet. Vergeet het maar: de zegels in uw schuif zijn negen van de tien gewoon waardeloos.

Op het werk scheuren de collega's alles voor me af. Ze zullen me stiekem uitlachen, denk ik. Ze bekijken me als een curiositeit, vermoed ik. Ik lach meestal gezellig mee. Ik vind het zelf zo grappig...

Dit weekend vonden we het nodig om de typografisch voorafgestempelden eens op volgorde te steken. Dan zitten Sven en ik uren te turen op kleine gekartelde stukjes papier, we drinken veel te veel koffie, onze rug doet pijn van gebogen te zoeken naar afwijkingetjes en we hebben wel driehonderd afstempelingen met elkaar vergeleken. Afgestempeld in Zwevegem lijkt ons boeiender dan afgestempeld in Brussel. Bijvoorbeeld...

Het viel me wel op hoe moeilijk het is om ze te fotograferen. Bij kunstlicht wordt de foto zo geel en bij daglicht is het zo bleek.

Onafwendbare verweking

Met mijn trui vol gele smurrie (overgeefsel van bijna zesmaandenoude Tadeusz, dat via mijn kraag in mijn bh druipt) las ik de reacties op mijn vorige post, en ik was ontroerd door de warme vriendelijkheid in die reacties. Het bracht me tot deze kleine bekentenis, waarvan de ik de gevolgen nog niet kan inschatten.

Ik ben altijd nogal een harde geweest. Niet flauw zijn, niet sentimenteel doen. Ik heb het nooit zo opgehad met teddyberen, konijntjes en hartjes. Een 'bleitfilm' daar kon je mij niet mee platkrijgen. Vroeger waren buggy's voor mij - eerlijk waar - alleen maar buggy's. Lastige onhandige rolsystemen die meestal in mijn weg stonden. Ik stond er zelfs niet bij stil dat er een levend wezen in kon zitten. Ik had in feite niks met kinderen, maar dat zeg je niet zo gemakkelijk in een wereld waar kinderen toch bijna het absolute toppunt van schattigheid zijn.

Sinds ik een kind heb is er toch iets veranderd, ook al geef ik dat niet graag toe. Mijn imago ligt aan gruzelementen als ik dit bericht post, dat besef ik wel. Het is maar een subtiele wijziging, piepklein, maar toch ingrijpend.

Ik ben weker geworden. Het is een reusachtig cliché, ik weet het. Ik ben niet de enige. De ontroering is er al als ik de kleertjes van Tadeusz opvouw (wat overigens zelden lukt: ik begrijp niet hoe iedereen die prutserige kleertjes opgevouwen krijgt.), of als Sven iets liefs tegen me zegt. Een kind dat huilt is nu een 'kind dat huilt' en niet meer 'een storend teveel aan decibels'. Ik kan me voelen verweken als ik in de loop van de namiddag nog een restje groentenpap op de wang van mijn zoontje ontwaar.

Ik ben gelukkig nog geen 'weke'. Ik blijf een harde. Voor mij nog altijd geen roze postkaartjes met kleine poesjes, geen knuffelberen en geen violen in stroperige lovesongs. Maar er is toch ergens een snaartje bijgekomen dat gemakkelijker trilt dan de rest van mijn snaren. Een neveneffectje van het moederschap waar ze me wel voor gewaarschuwd hadden, maar dat onafwendbaar was. Het werd me wel al duidelijk tijdens de zwangerschap. Terwijl het kind in mij groeide, groeide er ook een emotie-klier bij, denk ik. Een permanente. Ik ben er nog niet uit of ik het erg vind of niet. Ik moet in ieder geval mijn zelfbeeld wel dringend gaan bijstellen: zo'n taaie ben ik dus niet meer...

Het ziet er niet goed uit.

Het ziet er niet goed uit... Het leven komt in volle galop op ons afgestormd; alle banaliteiten, alle typische hophop-tweeverdieners-stress. Naar de crèche, eten halen, kot enigszins proper proberen houden, afwassen, wasmachine insteken, enz enz. Het leven zoals velen het leiden. Je probeert je er een voorstelling van te maken vòòr je kinderen hebt, maar echt beseffen doe je het niet. Dat komt nu pas. Nu werken we allebei, moet Tadeusz naar de crèche en zoeken we ons nieuwe ritme. Met weinig slaap lijkt evenwicht en ritme ver weg.

Het jammere is dat ik er bijna niet in slaag om mijn blogje wat aan te vullen. Ik weet ook nog helemaal niet wat mijn lezers graag lezen. En ik zie het lezersaantal spectaculair naar beneden duikelen. Door de weinige posts? Omdat het te saai is? Ik heb google analytics. Heel leuk. Maar als het lezersaantal crasht is het ook wel een beetje sneu. Dan had ik het misschien wel liever niet geweten... Het ziet er niet goed uit.

Zondvloed in Ekeren

In Ekeren was het grote rommelmarkt deze zondag. Het was triestig: het goot pijpenstelen. Zo op het eind van de zomer zo'n zondvloed, ik had met de Ekerenaars (?) te doen. Het was een erg vochtige bedoening. Doorgeregende mensen met onder plastic verstopte kraampjes. Puzzelstukken drijvend in hun doos, boeken met golvende bladzijden, aaneenplakkende platenhoezen, niezende mensen, veel paraplu's, doorweekte knuffelberen. Wat een volharding van de deelnemers! En dan waaide het ook nog eens. Ik heb partytenten over de straat weten waaien. Kartonnen dozen vol rommel met zeiknatte onderkanten: hef die nog maar eens op...

Ik vroeg me af of ik - als ik ingeschreven zou zijn - na 's morgens het weerbericht gecheckt te hebben - ook gegaan zou zijn. Of ik met al mijn rommel zou sleuren om dan met natte voeten te onderhandelen over de prijs van een tinnen pot of oude barbie met uitgetrokken haar. Twintig cent! Twee euro. Allee, ge moogt het hebben voor anderhalf... Mezelf kennende zou ik gegaan zijn. En dan een hele dag dwangmatig optimistisch proberen zijn.

Maar wij hebben toch ook heel wat regen getrotseerd vandaag. Mijn fototoestel hanteren met een paraplu op mijn schouder was moeilijker dan ik dacht. Ik heb me vandaag wat meer op de mensen geconcentreerd dan op de rommel. Ik heb heel wat foto's van de regen en echte regensituaties, maar ze zijn naar mijn gevoel niet echt geslaagd. Ik twijfel dan intens: moet die of die foto ook op de blog? Onderstaande mocht er alleen op omdat er ook bevreemdende blote billen mee opstaan. In de bovenstaande foto vind ik vooral de moeder leuk.

Digimail

Op de weg naar de winkel passeerden we gisteren de cultuurmarkt in Merksem. We wisten dit niet op voorhand en kwamen pas toe toen iedereen net opgekraamd was. Er stond alleen nog een grote tent waar de mensen van de volkstuintjes van Merksem zaten. Een gratis tas groentensoep (met de volkstuingroenten natuurlijk) en enthousiaste lieve mensen. Ik maakte enkele foto's (helaas zijn ze niet allemaal even scherp). Of ik die wilde opsturen naar hun 'digi-digi allejaa, digimail.' 'Neeje Jos, ie-meel!' Op deze laatste staat een cowboy die na zijn portie cultuur via het voetbalveld naar huis loopt.

Crèche

Mijn heerlijke zoontje Tadeusz (bijna zes maand oud) had vandaag een grote dag: voor het eerst naar de crèche... Ik had de verhalen al gehoord: de meeste moeders snotteren er dan stevig op los. In de afgelopen weken had ik deze dag zien naderen, en ik vond Tadeusz steeds 'kleiner' worden, en mama's-zorg-behoevender. Het leek iedere dag onmogelijker.

Maar wij moeders hebben over het algemeen de neiging om de noodzaak van onze eigen aanwezigheid wat te overschatten en de kracht van zo'n kind te onderschatten. Zolang het graag gezien is, en er in de basisbehoeften voorzien wordt, heeft het al veel meer dan heel wat andere kinderen op deze wereld en heeft het zoveel meer kansen om goed terecht te komen. Naar de crèche gaan is voor heel wat kinderen echt zo erg niet.

De dag voordien had Tadeusz totaal niks geslapen, en ook 's nachts vond hij slapen blijkbaar maar tijdverspilling. Daardoor was het kind zo moe dat hij de crèche nauwelijks gezien heeft. En ik heb niet gehuild toen ik hem achterliet (maar wel op de middag gebeld).

Lekker schommelend in een relax, met muziekjes rondom en nieuwe vriendjes, de warme stem van een lieve verzorgster. Hij moet af en toe zijn mond eens opendoen en dan vliegt er wat eten in, dat bovendien al plat is. Ter plaatse kakken en ondertussen een beetje wegdromen. Ik denk dat Tadeusz zo'n slechte dag niet heeft gehad...

Gepiept

Mijn collega's hebben mijn blog ontdekt. Behalve (blijkbaar) overenthousiast waren de dames ook wel erg argwanend tegenover mijn foto's. Ze weten dat ik photoshop gebruik en ze denken dat ik dan vanalles wegphotoshop, of gortige collages maak, situaties die nooit gebeurd zijn en zo. Ik heb hen gezegd dat ik vooral met licht, verzadiging, contrast speel en dat het niet mijn betrachting is de werkelijkheid te verdraaien. Nu toch, op hun vraag: hieronder het origineel en de eindfoto. Of ze nu zoveel beter is, weet ik niet, maar ik hou wel van die warmere tint...

Toen ik vanochtend op het werk aankwam, maakt ik een foto van onze gang. Elke, mijn collega, zag dat ik foto's maakte en kwam voorzichtig piepen vanachter het muurtje...

't Is oem zeep

In Berchem was het vandaag weer zeepkistenrace ('t is weeral oem zeep). Aangezien ik in Berchem woon, wilde ik er deze keer toch wel eens langslopen. Het was een gezellige sfeer en lekker weer. Ik merk wel dat ik van zo'n evenementjes nog lang geen goeie foto's kan maken. Ik zie 'het' niet. Het zijn banale kiekjes, veel bewogen, veel slappe beelden. Je zou toch denken dat het een leuk fotografeerbaar onderwerp is, maar van de honderd foto's die ik maakte kon ik er nauwelijks drie uithalen die ik op m'n blog wilde zetten.