Mensen fotograferen

Ik heb geprobeerd om vandaag eens wat mensen te fotograferen. De resultaten zijn er nog niet, maar ik heb toch al geprobeerd, gevraagd, gemogen. Soms ook niet gemogen. Ik heb gezocht naar interessante situaties, interessante mensen. Ik bots natuurlijk ook tegen mijn onkunde op. Ik besef steeds beter welke fouten ik maak. Dat is al een begin, vermoed ik. Maar heel vaak weet ik totaal niet wat ik verkeerd doe, en waarom dingen mislopen. Het ziet er overigens een suppoost uit, maar dat is het niet. Het is gewoon een man. Een man die praat met een andere man. De andere man staat uit beeld. Het is een serieus gesprek.

Nachtbeeld

Ik vond het resultaat van deze nachtfoto verrassend mooi. Ze is in onze keuken gemaakt. Ik heb er niks mee gedaan.

Kind

Op de rommelmarkt maakte ik ook foto's van een zeer speciaal mooi kindje. Ik heb geprobeerd om er iets moois van te maken, maar ze zijn misschien wat 'typisch'... ps: Ik weet trouwens niet hoe het komt, maar op de meeste van de foto's kan niet meer geklikt worden om ze te vergroten. Als iemand weet hoe ik dit kan verhelpen, of me kan zeggen wat ik verkeerd doe...

Rommelmarkt

Een goei rommelmarktje, daar kan ik nu eens van genieten, se. Het was vandaag weer rommelmarkt op de dageraadplaats. Dat is een van de leukste rommelmarktjes in het Antwerpse, als je het mij vraagt. Perfect van grootte, een abonnement op goed weer, lokaal volk ipv de professionals die met hun dozen al dertig markten gedaan hebben. Omdat ik gisteren niet verder was geraakt dan de supermarkt was ik redelijk content over de kleurijke mogelijkheden om mijn fotografeer-avontuur verder te zetten. Ik maakte wel driehonderd foto's, waarvan er misschien twintig overgebleven zijn. Ik heb zowat alles gefotografeerd wat ik zag. Het gevolg is dat de foto's wel erg uiteenlopend zijn en niet binnen een bepaalde sfeer zitten. Enkele resultaten hieronder. Zelf kochten we ook weer vanalles. Een tol voor Tadeusz, een Russisch boek voor de russofiele man, een speciale gereedschapskoffer zonder gereedschap (voor naaigerief. Aangezien ik naar het schijnt binnenkort een naaimachine zal leren te hanteren).

God ziet u!

Omdat mijn leven toch alleen maar uit supermarkten en borstvoeding bestaat ben ik genoodzaakt om mijn 'modellen' in de huiselijke sfeer de zoeken. Ik probeer mijn camera ook wat beter te leren kennen en de 'automatische stand' te verlaten. Ik lees braaf in het bijgevoegde boekje en maak kleine oefeningetjes. Ik oefen nu wat met scherptediepte, diafragma, beetje veel of weinig licht. Maar ik heb het bijlange nog niet door, hoor. Al doende leert men, zeker? Ik stoorde me trouwens aan het aanwezige daglicht op deze foto's. Vooral de reflectie op het hout van de tafel. Ik heb overwogen om de setting te veranderen en voor kunstlicht te gaan. Maar ik heb het niet gedaan. Er hangt ook een zweem over de foto die er niet bijhoort. Ik weet alleen nog niet hoe ik die eruit moet krijgen. Misschien keren de modelletjes later nog wel eens terug. Het lijkt trouwens alsof de arme mensjes in de foto hieronder zijn net neergebliksemd geweest door het kwade oog...

Supermarkt

Als je vraagt wat de mensen deze zomerdagen zoal doen dan blijken de meesten op Sfinx, of op de Gentse feesten te zitten. Heel wat gaan op reis, hebben vandaag in de zon gezeten, genoten van hun zaterdagje. Als je aan mij vraagt wat ik vandaag gedaan heb dan is het antwoord: ik ben naar de supermarkt geweest... Mijn hele leven bestaat precies uit borstvoeding en supermarkten. En alles daartussen. De weg erheen dus. Sven en ik hebben de verschrikkelijke gewoonte altijd maar inkopen te doen voor één dag. Iedere dag opnieuw zeggen we: "Wat eten we vanavond?" En iedere dag cross ik naar een of andere biosupermarkt of biobakker of banale gb. Alleen op sporadische lucide momenten denken we er soms aan dat het 'morgen zondag' is. Mijn hoofdbezigheid vandaag was dus de supermarkt... Geen foto's van strandwerpen, geen strandzomerfoto of zonnige kiekjes van een dagje zoo. Neen. Ik koos voor boontjes. Het zijn wel bioboontjes. Saaie bioboontjes.

Bang van Muppets

Vorige week braken de paspoppen in de etalages op de Meir uit hun keurslijf. Ik vond het erg moeilijk om er leuke foto's van te maken. Ik weet met al die weerspiegeling in de etalages nog geen blijf. De enige aanvaardbare foto leek me dan ook eentje zonder glas... Het idee was leuk, maar in vergelijking met de andere projecten van Royal de Luxe was dit toch maar matig. De meesten onder ons herinneren zich waarschijnlijk de olifant en de reuzin van vorig jaar nog wel. Dat was toch van een ander kaliber. Deze poppen waren ook best griezelig, vond ik. Als kind zou ik er nachtmerries van gekregen hebben. Ik was als kind namelijk bang van poppen. Ik had nachtmerries van de Muppet Show en ik gruwelde van de Freggels of de Fabeltjeskrant. Ik huilde bij de boeken van Paulus de boskabouter. Ik begreep die poppenwereld niet. Waar was die wereld dan? Hoe groot waren die poppen? En die poppen waren zo bruin en zo stoffig. Ik kon hun muffe geur bijna ruiken. En hoe kwam het dat ze leefden? Ik kende toch geen levende poppen in mijn nabijheid. Hun oogjes stonden zo fanatiek, en iedereen vond ze zo grappig. Iets wat op zich al griezelig genoeg was. Waarom lachte iedereen met hen? En als er een 'mensengast' was in de Muppet Show dan werd ik pas echt bang: er bestond blijkbaar een deur naar die wereld. Dus kon die wereld ook naar mij komen. Als de Freggels een postkaart kregen van hun wereldreizende kameraad dan kwam die postkaart aan bij nog grotere stoffige poppen. Zo groot als volwassen mensen! Iedereen in mijn klasje vond al die programma's geweldig en ik schaamde me voor mijn angst. Dus keek ik ernaar, en deed ik alsof ik het ook geweldig vond. Tv kijken was voor mij vaak een echte kwelling. Later ben ik de genialiteit van de meeste programma's gaan inzien en nu hou ik er zelfs echt van, maar toen niet. Ik herinner me de angst nog steeds levendig. Ik ben blij dat de meeste kinderen geen last hebben van die angst. Maar enfin: door de ogen van de kleine ik vond ik de paspoppen dus griezelig: poppen die ontsnappen en in mijn wereld rondlopen...

Beetje belachelijk

Een kleintje tussendoor:

Als Tadeusz, mijn zoontje van vier maanden, zijn tutter op de grond gooit, dan steek ik die regelmatig even in mijn eigen mond ter zuivering, zeg maar. Soms, als ik niet direct handen vrij heb, laat ik die tut soms even in mijn mond zitten. Zo liep ik vorige week over de meir. Gelukkig had ik het vrij snel door. Toen ik vanmiddag uit de lift stapte deed ik het weer. Snel een foto van gemaakt. Absoluut een belachelijk zicht...

Verbeten strijd

Zaterdagavond brak één van mijn kiezen overlangs in twee. Alle stukken bleven in mijn mond vastzitten als granaatscherven. Een heel lang weekend sneden ze met hun scherpe kantjes in mijn tandvlees. Ik had zaterdagavond al gebeld naar een tandarts van wacht, maar aangezien die van Gent zou moeten komen, heb ik het maar zo gelaten. Wat zou daar voor prijskaartje aanvast hangen?

Vanmorgen was het tijd om een hele batterij tandartsen op te bellen en te smeken of ze me vandaag al wilden helpen. In de eeuwfeestkliniek hadden ze oor voor mijn lijden.

Man, man, wat een strijd. Die tandartsen die moeten nogal kracht hebben! Mijn hele hoofd kraakte. Alleen daarvoor ben ik blij dat ik in deze tijd leef. Wij hebben spuiten met heavy verdovend spul. Vroeger gebeurde dat in een stalletje op straat, zonder verdoving, met wat beitels en hamers. Naar het schijnt doen ze dat in India nog altijd zo. En in Engeland zou het tekort aan tandartsen ervoor zorgen dat mensen 'elkaar helpen'. Auw auw. Ik moet er niet aan denken.

Nu ben ik over het algemeen niet zo bang van tandartsen, maar den deze was toch behoorlijk krachtdadig. Hij heeft uiteindelijk het gevecht met mijn kies gewonnen. Die liet zich in negen stukken hakken vooraleer zich over te geven.

Ik heb nog eens een x-ray van mijn gebit. Mijn implantaat staat er mooi op. (Trouwens: de grote witte met dat uitgeboord kanaal - die grijzige speld die er precies insteekt - die is er uit. En de wortel stak diep hoor. Ik denk dat de wortel bijna in mijn oogkas zat.)

Het wachtzaaltje in de eeuwfeestkliniek was ook best leuk. Er stond ook een aquarium. Maar dat durfde ik niet te fotograferen. Ik had mezelf al laten opmerken door bij het binnenkomen enthousiast een foto te maken van het uitzicht. De andere patiënten (en er waren er toch nogal wat) vallen allemaal uit het beeld. Anders had ik mijn fototoestel zelfs nog niet bovengehaald... Door het raam kan je het justitiepaleis ook zien. En op tv is er koers.

Funerarium

De vrouw op de foto in bovenstaand bericht was wel schattig: ze bleef staan wachten tot de foto gemaakt was, in de overtuiging dat ze er niet bij opstond.

Breendonk

Op deze regenachtige zaterdag moesten Sven en ik al vroeg in Londerzeel zijn. We hebben wat in de buurt rondgereden: Puurs, Londerzeel sint Jozef, Breendonk. Wat saaie, eentonige gemeentes, en door het grijze weer was er totaal niks te zien. Iedereen op straat had dezelfde bestemming: den bakker. In het volgend bericht zit een fotootje. Omdat we toch in de buurt waren, zijn we naar het Fort van Breendonk gegaan. Ik was nog nooit eerder in een concentratiekamp geweest. Ondanks de gruwel die daar plaatsvond, vond ik het best een mooi gebouw.

Tram 7

Vanavond moest ik in de regen te voet naar huis. Ik was namelijk met Tadeusz in zijn 'kar' op pad gegaan. Als ik tram 7 moet nemen gebeurt het heel regelmatig dat het een oude tram is waarbij de deuren te smal zijn voor de voiture van mijn zoon. Nu merkte ik, na lang wachten, dat er deze avond maar twee zevens op de lijn reden en dat ze allebei smalle deuren hadden. Ik moest dus te voet. Bij de Antwerpse waterwerken stopte ik voor een foto van 'de Badende Kinderen' van Stig Blomberg. (Niet helemaal scherp omdat het al schemerde wat de sluitertijd vertraagde. Ik ken nog veel te weinig van mijn fototoestel. Ik moet dringend 'den boek' eens gaan lezen.)

Een beetje verder was ik ondertussen zo natgeregend dat ik de 'kar' gedemonteerd heb en dat ik met veel cinema, lawaai en gesukkel toch op tram 7 ben geraakt. Vaak negeren mensen me als ik met mijn kar de tram op moet, maar nu was dat redelijk onmogelijk. Het begon al toen de deuren opengingen: ik steek mijn been ostentatief tussen de deur, zodat die stoute tram er niet vandoor gaat zonder mij. Ik leg ondertussen aan behulpzame medereizigers uit dat ze de kar moeten laten staan omdat die toch niet tussen de deuren gaat. Ik smijt mijn handtas, zak met pampers-handdoeken-vodden-extrakinderkleding- en mijn fototoestel in het rijtuig, ik demonteer de draagmand met één hand (terwijl men er twee voor nodig heeft - u ziet het gebeuren?). Ik gooi de mand - met kind - de tram in, ik vouw het onderstel op terwijl mijn gestrekte been nog steeds de tramdeuren belet van dicht te gaan. Ik werp mezelf - met onderstel - op de tram. De hele vloer ligt vol met mijn bezittingen en mijn onthutste baby. Ik bedank iedereen, moet me stevig vasthouden om niet overkop te gaan door het vertrek van de tram. En dan kan ik, in mijn magische toverhandtas waarin altijd alles verdwijnt, op zoek naar mijn tramkaart. Het leven van een moeder kan soms behoorlijk avontuurlijk zijn...

Straatjuweeltjes

Ik heb altijd al een zwak gehad voor die kleine dingetjes waar gas en water onder zit. Ze zitten bijna altijd lekker scheef in de straat. En er is meestal ook wel een sprietje gras dat dankbaar gebruik maakt van de spleten errond.

De foto's zijn 'blind' gemaakt, omdat ik nauwelijks nog op mijn hurken kan gaan zitten vanwege mijn slechte knieën. Dankzij mijn automatische scherpsteller zijn ze nog enigszins scherp...

Rommelige zomer

Enige tijd geleden was 't weer nog mooi. En voorspelbaar. Nu lijkt het herfstig koud, maar komt er ondanks wolk toch een drukkende warmte. En dan plots weer een kille wind. Onze zomer wordt een rommeltje. Zo lekker blauw dat 't een paar weken geleden nog was!

Saai

Ik vind het zelf een groot probleem: de foto's die ik maak raken me niet. Het zijn tot hiertoe nog oersaaie kiekjes. Op de een of andere manier sla ik de bal nog mis. Ik trek brave dingen in brave perspectiefjes. Ik vind het zo moeilijk! Ik hoop dat er stilaan wat meer leven in mijn foto's kan komen. Ik heb best wel wat foto's gemaakt de laatste dagen, maar het is het posten niet waard.

Begijnenstraat

Gisteren wat gewandeld. Ondermeer door de begijnenstraat... De gevangenis... Een raam elders in de straat.

Red mij

Vandaag reed ik langs de slachthuislaan. Daar is ook het Lobroekdok. Ik ben er even gestopt. Er lag een rommeltje aan boten en er is ook een kleine vreemde kraan met een opschriftje: "SOS Geen sloop. Red mij." Het kraantje staat vast in de grond. Mooi ding. (Ik krijg de foto niet zo dat je erop kan klikken en dat ze dan op een nieuwe pagina in ware grootte komt. Als iemand weet hoe dat komt, laat het me dan aub weten.) Er was een man die zei dat ze het Lobroekdok willen dichtgooien. Ik heb er geen idee van, maar het zou wel jammer zijn voor het kraantje. Ik maakte nog een paar foto's van de boten, maar niks lukte eigenlijk. Thuis merkte ik dat er per ongeluk toch iets leuks gebeurd was. Blijkbaar was er bij één an de foto's een man uit het raampje komen kijken. Na een crop bleef dit ervan over: Die pot met gele bloemetjes erbij maakt het zo schattig.

Roze laptop

Sinds vrijdag heb ik een nieuwe computer. Ik heb mij een laptopje gekocht. Ik heb misschien wel een jaar getwijfeld tussen Mac of Microsoft. Mijn lief heeft een Mac (van voor den oorlog) en ik heb altijd een pc gehad. Ik wéét wel dat Mac in feite beter is, maar ik ben vertrouwd met Microsoft en ik voel me er over het algemeen wel goed bij. Uiteindelijk heb ik mij een Sony Vaio gekocht. En een roze dan nog wel! Ik en roze. Wie had dat gedacht. De rode, blauwe of witte varianten konden me eenvoudigweg niet bekoren. Ik vind mijn roze laptop echt mooi. Het is ook niet echt roosroos, eerder vuilroze, of oudroze. Hoewel de sonywinkel aan de katelijnevest qua concept en presentatie niet veel voorstelt, was ik erg te spreken over de verkopers. Erg vriendelijk, duidelijk in hun communicatie en geduldig. Ik heb me lang verzet tegen Vista omdat het zoveel commentaar krijgt, maar nu ben ik bezweken. Uit luiheid. Uit gemakzucht. En het valt reuze mee.

Makkelijke plantjes

Ik heb een paar dagen niets gepost. Ik heb weinig tijd gehad en bovendien heb ik ook weinig foto's gemaakt. Ik heb wel al gemerkt dat het vrij makkelijk is om met mijn Canon dingetjes uit de natuur te fotograferen. Het ziet er telkens nogal indrukwekkend uit, vind ik. Maar het is zo gemakkelijk en wat ook: het zijn zo'n saaie foto's. Ik kom soms moeilijk aan fotograferen toe. Als ik over straat loop, durf ik vaak nog niet. Ik voel me vaak nog wat stom. Het lijkt zo stom om op de grond te gaan liggen voor een foto bijvoorbeeld. Of in de metro een foto te maken. De mensen kijken dan zo dwaas: "waar zit die nu foto's van te maken?" Mijn lief, Sventikov, die voelt zich op straat ook snel afgeremd. Telkens moeten stoppen omdat ik ergens een interessante baksteen heb gezien, is natuurlijk niet echt prettig voor hem. Hij weet trouwens ook dat ik die interessante baksteen er nog lang niet goed opkrijg. Meestal is het een foto die ik thuis direct weggooi omdat er niks mee aan te vangen is.

Ik zie ook veel toffe zaken als ik in de auto zit. Ik rij ergens voorbij en 'flits' daar passeert weer iets! Soms stop ik even, maar dat leidt nooit tot iets. Ik heb mijn draai dus nog lang niet gevonden. Een plantje staat lekker stil en het is aanvaard om plantjes te fotograferen. Ik zal toch wat meer durf moeten vinden om te groeien met mijn Canon...

Naaimachine

Een tijdje geleden maakte ik me weer kwaad op de kledingbusiness. Om in de mode te zijn moet (moest) je een skinny jeans dragen met een lage taille, smalle schouders hebben en kleine borsten zodat frivole topjes met spaghettibandjes mooi tot hun recht komen. Of zo. Want ik weet niks van mode. Ik weet alleen dat er jaren zijn dat ik het niet in mijn hoofd moet halen om een jeans te kopen. In bepaalde periodes maken ze niks voor mijn figuur. Ik word soms, als kledingdragend persoon, compleet genegeerd. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen: in september een basiscursus naaien in avondschool. Ik heb nooit genaaid. Ja, zo hier en daar eens een knop aangezet met veel te veel draad en warrige knoop garen aan de achterkant, en ik heb uitgetrapte zomen met nietjesmachines gerepareerd, maar verder ging ik zelden. Ik weet niet of ik er het geduld voor heb en of ik het leuk zal vinden, maar soms moet een mens zich eens in het ongewisse storten. Nu wilde het toeval dat den Aldi vorige week een naaimachine in de aanbieding had. Ik heb de doos een week in de gang laten staan. Uitpakken leek me zo zinloos aangezien ik in heel mijn leven nog nooit een steek gestikt heb. Zo'n naaimachine is bovendien niet meer het romantische sierlijke ding met tafel en gietijzeren trapper zoals ik ze me herinner. Het is tegenwoordig heel wat lichter en plastieker. Maar het is wel een naaimachine. Deze avond ging het uit de doos en toen ik het - na veel gefrutsel en verwondering - hoorde ratelen kreeg ik een losbandig gevoel van huiselijkheid, en borrelde de huisvlijt in me naar boven. Het is een echt machien. Zo complex en zo volwassen. Ik verheug me erop om ermee te leren werken. Ik ben weer gelukkig. Hopelijk denk ik er in september nog zo over...

Gespierde blik

Nog eentje van gisteren...

Nieuwe muts

Het is eigenlijk erg, maar sinds ik een kind heb doe ik niets liever dan het te fotograferen. Het is zo typisch dat mensen met kinderen bakken vol foto's hebben van die kinderen en die aan iedereen willen tonen. Het interesseert over het algemeen niemand, maar toch blijven de ouders er foto's van maken en ervan uitgaan dat de hele wereld erop zit te wachten. Ik ben zelf ook veel minder (of beter: nauwelijks) geïnteresseerd in andermans kind. Het hij-heeft-de-neus-van-zijn-vader, en het hij-kan-al-zo-goed-rechtop-zitten was vroeger ook niet aan mij besteed. Nu ik er zelf eentje gemaakt heb is er gelukkig al een beetje meer enthousiasme. Maar ik verwacht dus niet dat mensen per se helemaal wild en vrolijk zullen zijn over mijn zoon. Het is logisch dat ík gek ben op hem, maar ik kijk er niet van op dat het de rest van de wereld koud laat. Ik vind het soms ook een beetje vreemd: een kind wordt geboren en dan wordt het gedurende maanden betast, gemeten, bewonderd, bekeken. (Stel je voor dat er zoiets zou gebeuren met uw nieuw lief.) Enfin. Tadeusz showt op deze foto's zijn nieuwe muts. Ik ben dus duidelijk een verse moeder, want om de zoveel tijd kan ik het niet laten om de foto's van mijn zoon te tonen... Sorry voor diegenen die het saai vinden... De tweede is overigens onscherp.

Capsule

Gisteren liep ik een jeugdvriendin, Florence, tegen het lijf. We strandden op 't gezellige terras van Caffénation op Hopland toen de regenbui losbrak. Florence is één van de vrouwen die de fantastische groep Capsule enkele jaren geleden op poten zette. Zeer eigenzinnige, creatieve en swingende muziek met drie fantastische zangeressen op de voorgrond: Saar, Roos en Florence. Zij die nog nooit van Capsule gehoord hebben kunnen daar nu dus verandering in brengen... Ik heb snel wat foto's gemaakt, maar ben er niet echt tevreden van. Teveel tegenlicht, weinig geïnspireerd; een banaal kiekje. Zoontje Tadeusz staat er natuurlijk ook weer bij op. En Florence komt er wel goed uit, vind ik.

Barbecue

Vandaag mijn dag gevuld op een alledaagse manier, maar nu mét fototoestel. Ik vind fotograferen erg moeilijk. Ik kan er nog niks van. Mijn moeder heeft een banaal digitaal 'kodakske' en zij maakt veel betere foto's dan ik. Ik heb het gevoel dat ik mijn Canon Eos 450D 'nodig heb' om op haar niveau te komen. Ik doe mijn best om bij te leren: niet te snel afdrukken; eerst goed kijken; letten op licht en schaduw, reflectie; meer stilstaan bij cadrage. Ik maak honderd foto's en er zit er maar een goede bij. Ik moet dus ook dringend leren van foto's weg te gooien. Wat niet echt goed is, moet eigenlijk direct gewist worden. Strenger zijn. Niet tot in den treure bijhoudenbijhouden. En eigenlijk zou ik mijn fototoestel altijd moeten bijhebben. Vanavond zijn we gaan eten bij mijn moeder. Barbecue. Eén - naar mijn gevoel - leuke foto gemaakt van de aubergines en de tomaten. Verder heb ik geprobeerd om nog enkele leuke plaatjes te maken. In de tuin bij mijn moeder vliegt ook nog een Indonesische 'engelheks' rond, die me fotogeniek leek.

Fotografie blijft in ieder geval wel erg leuk, vind ik. Ik wil graag het lef hebben om mensen aan te spreken om foto's van hen te maken. Nu heb ik nog veel te veel gêne. Het zou leuk zijn als ik binnenkort ook eens wat (straat)portretjes kon maken. Een leuke oefening. Zowel voor de foto's als voor de 'durf' die je ervoor moet ontwikkelen. En de mensen op straat zijn soms heerlijk om te zien. Niet de saaie dertigers die over de meir lopen en saaie koopjes doen, maar wel de oude mensen, of de figuren in de stationsbuurt.

Animatieverdriet

Verschrikkelijke ontdekking gedaan. Ik heb een dik jaar geleden heel wat zweet en bloed in enkele animatiefilmpjes gestoken. En ik kom er vandaag achter dat ik ze kwijt ben. Onvindbaar op mijn computer. Overal gezocht... Ze staan alleen nog op YouTube. Daarom post ik ze hieronder nog even. Omdat het anders zo'n pijn doet.

Borstenruzie

Ik heb al jaren ruzie met mijn borsten. Ze zijn te dik naar mijn zin en daardoor wegen ze nogal door in het dagelijks leven. Ze hebben vrij veel macht. Ik wil hen die macht liefst ontnemen, maar zij zijn met twee, en ik ben maar alleen. Bovendien, zoals al eerder gezegd: ze zijn nogal zwaar. Soms is het aankleden 's morgens al een hel. Ik doe wanhopige pogingen om ze te verstoppen; ik volg de trukken die ze in de vrouwenboekskes adviseren (ik lees er wel geen, maar enfin): ik draag diepe decolletés, veel zwart. Tot vóór mijn zwangerschap waren mijn borsten gewoon dik, aanwezig en machtig. Maar nu geef ik borstvoeding en zijn ze 'immens', 'agressief' en 'overal'. Enkele vrienden die me pas terugzagen na de bevalling riepen: "Ysabel! Uw borsten!" Ja hallo. Net alsof ik ze zelf nog niet gezien had. Bedankt om me erop te wijzen... Hun macht gaat zover dat ze in bij het fitnessen bepalen wat ik doe. Zo kan ik momenteel niet in de buurt van een loopband komen of ze beginnen te schudden en te trekken aan mijn vel. Steppen kan enkel op hun tempo. Niet op het mijne. In heel wat kledingwinkels moet ik niet overwegen om iets te passen. Ik kom nog regelmatig ernstig vast te zitten in een of ander dwaas kleedje... Als ze foto's van me maken moet ik vragen om me ofwel helemaal ofwel boven de borst te fotograferen. Een gewoon kiekje dat vlak onder de borst stopt, maakt ze zo aanwezig dat de foto fout gekadreerd lijkt. Waarschijnlijk zal het wel meevallen hoor. Er zullen wel vrouwen zijn met nogmeerborst, en ik ben nog geen Pamela of Lola, maar toch is het letterlijk een last om te dragen. Ze zitten vaak in de weg. Het moet af en toe gewoon van mijn hart. Ik ben er kwaad op. Nu, op dit ogenblik ben ik kwader op de linkse dan op de rechtse, want die heeft meer melk en is dus nog dikker. Straks mag Tadeusz ze leegdrinken... Het is bizar. Door de borstvoeding zijn ze eigenlijk voortdurend ongelijk van grootte. Het valt pas op als je het weet, maar dan valt het ook wel echt op. Ik vraag me af of nog meer mensen ruzie hebben met lichaamsdelen. Of zou ik de enige zijn?

Tadeusz

Mijn zoontje Tadeusz was vandaag weer goed gemutst. Momenteel zit hij nogal vrolijk te zingen. Hij kan het nog niet goed, maar het is wel erg mooi...

Regen

Vandaag brak het onweer los. Ik wilde naar de solden, maar door het onweer bleef ik nog een tijdje in de auto zitten voor ik met Tadeusz (mijn verse zoontje van drie maanden oud) het ruime sop indook. We hebben wel succes gehad! Zo na de bevalling (nu drie maanden) had ik totaal geen kleren meer waar ik me goed in voel. Ik heb last van immense borsten door de borstvoeding (en ik had er voordien al zoveel ambras mee!), en bijgevolg past niets me lekker. Ze maken ook geen kleren voor mijn figuur, denk ik telkens. Ik zou in feite een kledingadviseur moeten hebben. Iemand die me zegt: pas nu dit en nu dat... Maar vandaag was het voor het eerst in lange tijd redelijk succesvol shoppen. Een jeans en twee t-shirten. Natuurlijk lag er niks van in de solden, maar ik ben toch bijzonder content.

Stenen brug

Onder de stenen brug, als je naar het rivierenhof wandelt, zijn de palen vrolijk. Een donker stuk straat waar ze toch een beetje zon in gestoken hebben...

Ik ga van start

Op deze blog wil ik stukjes van mijn kleine wereld delen. Hoe klein en onbenullig ook: ik ben wreed content met mijn leventje, de dingen die ik doe, zie, ruik, beleef. In het laatste weekend van juni kocht ik een eos 450D. Een zotte aankoop, want eigenlijk geen geld voor, maar ik kon het echt niet laten. Ik hoop nu toch enkele leuke foto's te kunnen posten van mijn kleine wereld.