Verbeten strijd

Zaterdagavond brak één van mijn kiezen overlangs in twee. Alle stukken bleven in mijn mond vastzitten als granaatscherven. Een heel lang weekend sneden ze met hun scherpe kantjes in mijn tandvlees. Ik had zaterdagavond al gebeld naar een tandarts van wacht, maar aangezien die van Gent zou moeten komen, heb ik het maar zo gelaten. Wat zou daar voor prijskaartje aanvast hangen?

Vanmorgen was het tijd om een hele batterij tandartsen op te bellen en te smeken of ze me vandaag al wilden helpen. In de eeuwfeestkliniek hadden ze oor voor mijn lijden.

Man, man, wat een strijd. Die tandartsen die moeten nogal kracht hebben! Mijn hele hoofd kraakte. Alleen daarvoor ben ik blij dat ik in deze tijd leef. Wij hebben spuiten met heavy verdovend spul. Vroeger gebeurde dat in een stalletje op straat, zonder verdoving, met wat beitels en hamers. Naar het schijnt doen ze dat in India nog altijd zo. En in Engeland zou het tekort aan tandartsen ervoor zorgen dat mensen 'elkaar helpen'. Auw auw. Ik moet er niet aan denken.

Nu ben ik over het algemeen niet zo bang van tandartsen, maar den deze was toch behoorlijk krachtdadig. Hij heeft uiteindelijk het gevecht met mijn kies gewonnen. Die liet zich in negen stukken hakken vooraleer zich over te geven.

Ik heb nog eens een x-ray van mijn gebit. Mijn implantaat staat er mooi op. (Trouwens: de grote witte met dat uitgeboord kanaal - die grijzige speld die er precies insteekt - die is er uit. En de wortel stak diep hoor. Ik denk dat de wortel bijna in mijn oogkas zat.)

Het wachtzaaltje in de eeuwfeestkliniek was ook best leuk. Er stond ook een aquarium. Maar dat durfde ik niet te fotograferen. Ik had mezelf al laten opmerken door bij het binnenkomen enthousiast een foto te maken van het uitzicht. De andere patiënten (en er waren er toch nogal wat) vallen allemaal uit het beeld. Anders had ik mijn fototoestel zelfs nog niet bovengehaald... Door het raam kan je het justitiepaleis ook zien. En op tv is er koers.