Pruts

Omdat ik eigenlijk totaal geen tijd heb om me bezig te houden met schrijven is het hier de laatste tijd eventjes (!) wat stiller.

Alles geraakt hier zo stilaan wat ingepakt, niks ligt nog op z'n plaats, vergeten spullen krijgen weer een tweede (of twaalfde) bestaan, en weggooien voelt soms bevrijdend. Een kartonnen doos is nu op z'n waardevolst... Verhuizen is een hele klus, maar zeker niet altijd zo zwaar als beweerd wordt. Ik kan er ook wel van genieten. Het geeft met een opgeruimd gevoel, een mogelijkheid om weer te onthechten van het materiële. En op andere momenten is verhuizen net een 'hechten' aan het verleden, een prettig herinneren, een soort van mijmeren. Maar dan met het vizier wel naar de toekomst. Er komt een nieuwe fase, een verse plek voor verse belevenissen.

En die ene dag dat ik me in het zweet werk, dat ik dozen hef, en mijn spieren aan het werk zet, dat kan zeker geen kwaad. Ik hou overigens ook wel van kan- deze-kast-door-deze-traphal-vraagstukken. Ja, ik weet het wel te appreciëren zo'n verhuis.

Maar enfin. Ik heb dus weinig tijd en omdat we volgende week verhuizen zal wel nóg stiller worden. Misschien post ik hier en daar een kleinigheid, wat onnozele prutsen. Zoals dit bijvoorbeeld:

In de naailes ontdekte ik vorige week een leuk voorwerpje. Ik had er nooit bij stilgestaan dat iemand zoiets echt zou maken, dat iemand zich daarmee zou bezighouden. Maar toch; het bestaat en ze hebben er zelfs een handvatje op gemonteerd. Schattig toch. En die uit de les zijn zo lekker gebruikt en versleten.

Hopelijk weten jullie waarvoor ze dienen...

Pleegouders gezocht!

Al maanden waren wij op het werk bezig met de voorbereidingen voor afgelopen vrijdag. Ik werk op een dienst voor pleegzorg (Bowa). Wij proberen kinderen zonder huis (omdat hun ouders bijvoorbeeld niet voor hen kunnen of willen zorgen) een tijdelijk onderdak te geven. Maar er is een schrijnend tekort aan pleegouders en daarom heeft Pleegzorg Vlaanderen een samenwerkingsverbandje uitgewerkt met Randstad om een heuse sensibiliseringscampagne in heel Vlaanderen op te starten.

Wij waren vrijdag in Antwerpen de uitvoerders. We hebben een hele dag op de meir gestaan met mandjes vol folders en pralines om mensen aan te spreken over pleegzorg. Het was koud en winderig, maar we hebben stand gehouden. Heel wat mensen denken dat pleegzorg iets met verpleging te maken heeft. Er zijn mensen die denken dat je - om pleegouder te worden - niet voltijds mag werken, of geen eigen kinderen mag hebben, of dat je niet gelovig mag zijn. En wij hebben dan maar uitgelegd dat vrijwel iedereen in principe in aanmerking kan komen om pleegouder te worden.

Ik denk dat het succes helaas beperkt was, en we hebben zeker niet alle misvattingen uit de wereld geholpen, maar we hebben kranig ons best gedaan...

Op de middag was er een persconferentie (met 1 hele journalist!) waar onze gouverneur kwam spreken en ook wat pleegouders en zo. Denk er eens over na of je geen pleegouder wil worden!

Ik heb een hele dag foto's gemaakt. Ik heb nadien een heleboel foto's bewerkt, maar ik zie al lang niet meer wat goed is en wat niet. Soms heb ik de neiging om te gaan overbewerken, en dan doe ik, volgens mij, meer kwaad dan goed. Maar ik zie het echt niet meer. Er zit op sommige foto's ook wel wat ruis, maar dat stoort me eigenlijk niet zo.

Enfin, hieronder toch enkele impressies van onze pleegzorgdag..

update: in het persbericht is blijkbaar een foutje gekropen want er staat dat de medewerkers van Randstad pralines en folders op straat hebben uitgedeeld... Niet dus hé! Dat waren wij! Medewerkers van diensten voor pleegzorg!

Binnenhuisinrichting...

Nu we verhuizen naar een huurwoning kunnen we eindelijk ook op zoek gaan naar een leuke huis om te kopen. Sven en ik gaan zo regelmatig eens kijken naar huisjes die openbaar verkocht worden. Soms zie je dan de gekste dingen... Ik kon het niet laten dit even te fotograferen. Het is een tijd chique en mode geweest om je huis zo in te richten, maar ik was die tijd toch even vergeten. Tapijt in de badkamer. Als je het mij vraagt: hoe komen ze erbij?!

(Bij de foto's is wel iets misgelopen met het perspectief)

Turrelurre lut

Het is weer een week geleden dat ik nog iets van mij liet horen op deze blog. Tijd vliegt. Ieder vrij moment steken we ons leven in kartonnen dozen (en soms plastieken, want Sven wil alles graag in plastieken dozen), of zetten we een dvd op om ons te verdrinken in de diepte van het scherm. Fotografie of blogschrijverij is er niet echt bij. Zo'n baby (ver)eist bovendien ook heel wat aandacht en organisatie.

De babyfoon ligt nu naast me. Tadeusz - vandaag acht maanden geworden - zeurt al uren de oren van mijn kop. Ik word er turrelut van. Waar haalt dat kind in hemelsnaam al die energie vandaan? We geven hem nu al bijna tien dagen vooral rijst. Zou het daar iets mee te maken hebben?

Al goed dat hij zo schattig is...

Prullen en prutsen

Onze verhuis maakt dat alles hier dus op z'n kop staat en dat ik me op ieder vrij moment bezig hou met het uitsorteren van allerlei prutsen en doosjes. Zo stoot ik ook op een paar erg schattige en leuke dingetjes die al jaren in kleine kastjes verstopt zaten. Het is ongelofelijk hoeveel prullen ik in de loop der jaren bijeen heb verzameld. Ik heb altijd een voorliefde gehad voor onnozeliteitjes. Sven wordt soms gek van al die blikken doosjes met onbestemde diverse inhoud. Hij wil liefst alles catalogiseren: knikkers horen bij knikkers, juweeltjes bij juweeltjes. Maar bij mij mag het allemaal dooreen blijven zitten. En eens om de zoveel tijd neem ik een doosje vast en ontdek ik weer vanalles... Zo vond ik ondermeer de fantastische Winky Blinky Mini Marionette terug. Eenvoudig, maar naar mijn gevoel wel een zeer cute stukje oud speelgoed waarbij de marionette vast zit in het dekseltje van het doosje.

En in hetzelfde doosje vond ik ook een beschilderd pionnetje terug. Ik heb mezelf toch met vreemde zaken beziggehouden soms...

Ondanks het drijfzand

Het zijn heftige tijden voor ons gezin. In december wordt er hier verhuisd, dus staat zowat alles op zijn kop. Overal dozen, hoopjes boeken en spullen opgedeeld in bijhouden, verkoopbaar, weggooien, weggeven en ik-weet-het-nog-niet. Bovendien heb ik een hele resem vreemde en verschrikkelijke ziektes. Een deel overgekregen van mijn ondertussen bijna acht maanden oude zoontje Tadeusz; een ander deel gewoonweg 'opgeschaard' in de hectische tredmolen van het leven. Ik bespaar jullie de gruwelijke details.

Hier in huis heerst dus een algemene verzwakking, een soort 'ontstoken' toestand. Het werk trekt aan ons, de dagen zijn guur en veel te kort, het stof groeit hier welig als ware het een enthousiaste klimop; van afwassen is geen sprake, want ik vind het sponsje al lang niet meer terug in de overvolle pompbak. En de was kruipt zelf wel naar het wasmachien.

Het leven is soms als drijfzand. Het lijkt een gezellig strandje, maar eenmaal dat het zand aan je lippen staat kraakt het tussen je tanden.

En in mijn doordeweekse zandbak probeer ik af en toe nog wat te fotograferen, nog wat aan ontspanning te doen, en mijn man van sigaretten te voorzien: want die worden - zoals altijd - in Breda gekocht. Wederom Breda dus. Ik had mijn camera gelukkig bij. Het had beter gekund, maar ik heb wel iets gedaan vandaag...

Nee, niet in Rome, maar in de winkelwandelstraatjes van Breda.

Op hele korte pootjes

Sneeuwbordbank

Vereende krachten

Een hele tijd geleden kreeg ik van Feb een stokje toegeworpen. Het betreft het stokje 'van onbewerkte tot bewerkte foto'. Ik heb een hele tijd nagedacht en rondgekeken in mijn bestanden. Bij heel wat bewerkingen heb ik overwogen om het origineel erbij te zetten, maar heb het uiteindelijk niet gedaan. Maar nu werd het toch eens tijd...

Ik heb gekozen voor een erg slechte foto, waar toch iets leuks op staat. Ik vond het een erg schattig gegeven, die twee jongetjes, maar de foto trekt op niks. Ik heb geprobeerd om er iets mee te doen door ze te bewerken, maar het blijft een slechte foto. Maar ja. Soms moet je het daar mee doen...