Uitgekleed

Het einde van de solden.

We hebben ze helemaal uitgekleed.

En nu zijn ze kwaad...

Zurenborgermeisje

Om ons aan te manen om trager te rijden. Liefst maar 30km per uur...

Cursed are all...

Enkel weken geleden gingen Sven en ik kijken naar een huis dat openbaar verkocht zal worden. Het huis wordt dus op bepaalde momenten opengesteld voor publiek. Mensen lopen binnen en buiten, bekijken het pand met een kritisch oog. Soms wonen er nog mensen. En dan krijgen de toeschouwers ook een inkijk in een leven.

In dit geval was het huis nog bewoond. We moesten onze schoenen uitdoen en kregen blauwe plastieken overschoentjes.

Het was een half gerenoveerde woning, duidelijk nog niet afgewerkt. Het drama hing nog in de ruimtes.

Waarom stoppen mensen halfweg met hun mooie huis te renoveren? Waarom wordt zo'n huis openbaar verkocht? Er stonden een paar mooie meubelen, maar het leek maar de helft van wat het ooit geweest was. Je denkt direct aan een scheiding. Maar dan nog... In het huis waren de kinderen van het gezin ook aanwezig. Ze zeiden niks, ze keken de bezoekers wat verwijtend met een doffe blik aan, of helemaal niet. Eentje zat in haar kamer op bed te kleuren. Het leek alsof ze er bijna niet waren. Het leek een beetje alsof het waren spoken.

Maar het vreemdste was toch een papier dat op de eerste verdieping nabij de kinderkamers hing:

Dit gaf me een triest gevoel. Wat er gebeurd is, is een raadsel, maar er hing wel een restant van tegen de muur...

Schouderdans

Zoals, vermoed ik, wel meer beginnende amateurfotograafjes soms enthousiast kunnen worden over hun experimentjes, zo werd ik van deze wel vrolijk...

Omdat ze het verdienen

Ze kunnen ook mooie gezichten hebben...

Elke:

Ann:

Tussengezichten

Dinsdag was het op het werk ons traditionele nieuwjaarsetentje. We trekken dan namen en kopen cadeautjes van vijf euro. Nadien gaan we dan ergens eten. Ik maak altijd een hele hoop mislukte foto's die elk jaar ook verdacht veel op die van het jaar ervoor lijken. Maar er zijn altijd wel een of twee foto's die het bijhouden waard zijn. Dit jaar leverde het een paar grappige gezichten op... Ik heb een theorie over 'tussengezichten'. Er zijn mensen die altijd slecht op foto's staan. Ze hebben net hun ogen dicht, of half dicht, of ze zien er altijd vreemd uit. Voor mij zijn dat tussengezichten; de gezichten die tussen twee gelaatsuitdrukkingen inzitten. Als je van een lach naar een frons gaat, wat zit er dan tussenin? Dat zijn die mislukte foto's. Sommige mensen hebben meer tussengezichten dan anderen. De weg van de ene uitdrukking naar de andere is bij hen langer, of qua fysionomie complexer. Ze hebben meestal pech als de camera klikt.

In foto één zie je Ann. Ann heeft veel tussengezichten, maar dit is er geen van. In foto twee zie je Elke. Dat is absoluut wél een tussengezicht. Dronken was ze immers niet...

Het was een leuk feestje en de collega's zijn super.

Suiker (voor Flies, de dappere)

Al een paar jaar eet ik geen suiker meer. Ik beperk mij tot wat stropen (rijststroop e.d.) en af en toe een drupje honing. Waarom, vraagt u? Beschouw mij maar als een verslaafde. En het is niet omdat ik niet meer 'gebruik' dat ik genezen ben van mijn verslaving. Als ik suiker eet kan ik eenvoudigweg niet meer stoppen, ik ken geen mate, ik kan niet helder meer denken. Pas dagen later word ik pas terug 'wakker' en besef ik wat ik gedaan heb: ik heb me weer laten inpakken als een 'napoleonneke', ik zit wederom verstrikt in het suikerspinnenweb.

Jarenlang heb ik een soort van gecarameliseerd bestaan geleid; ik dobberde voort op een zee van suikerwater, met alle dagen een minimumdosis, liefst meer dan minder. Een bestaan zonder, dat kwam nog niet bij me op. Net zoals je nooit nadenkt over leven zonder erwtjes. Of zonder ondergoed of zo.

Ik zeg dit niet om mee te lachen, maar suiker is het geheime wapen van een doortrapte overheid die de handen ineensloeg met het gewetensloze drugskartel van Tienen. De gezondheidszorg moet draaien met kankers en tumoren, hou de mensen mak en dwaas, laat ze consumeren, steeds meer en wilder. Suiker is een zoete verleider en het geknipte product om ongemerkt een natie te drogeren.

Sinds ik stopte met suiker ben ik een ander en beter mens geworden. Maar er zijn periodes dat ik afglijd en herval in oud obsessief gedrag. De vijand heeft immers een aanlokkelijke glimlach en komt in vele mooie gestalten. Het chocolaatje bij de koffie, zo klein en onschuldig. De zonnige kleurtjes van gummibeertjes, de frisse gezonde uitstraling van het vruchtenyoughurtje, een elegant klontje suiker in de thee. En dan is het kwaad alweer geschied. Zoals gestopte rokers: één sigaret is vaak teveel.

Mensen staan er zelden bij stil, maar suiker is een sterke tegenstander. Het was pas toen ik volledig stopte (mayonaise zonder suiker, chips zonder suiker, koeken zonder suiker, enz) dat ik besefte hoe lang ze me zoetgehouden hadden. En hoe destructief dat kristallijne witte toverzand is. Toen mijn lief stopte had hij nachtmerries over taarten en gebak. Ikzelf kreeg oncontroleerbare woedeuitbarstingen als ik in een straal van tien meter van coca cola kwam. Ik had gemoord voor ijsjes.

Maar eenmaal cold turkey afgekickt van de harddrug was ik zoveel contenter! Helder, bevrijd, stabieler, evenwichtig en energiek. Het idee dat suiker energie geeft noem ik een misvatting: je wordt er vooral moe van.

Een kleine anekdote: Na ettelijke maanden suikervrij geweest te zijn, gingen we op bezoek bij mijn bomma. Zij had natuurlijk allerlei zoetigheden bereid (zelfgemaakte rijstpap, fruit op siroop, koekjes bij de koffie, je kent het wel). Ik kon het haar niet aandoen om suikergoed te weigeren dus ik at ervan... Op de terugweg in de auto vreesde ik voor een aanhouding. Ik kon het voertuig met veel moeite recht op de baan houden. Het was alsof ik multipromille-dronken was. Ik voelde bovendien ook totale onverschilligheid. Ik had willen gaan zigzaggen op de middenlijn. Dat maar om aan te tonen...

Ik was de afgelopen maanden weer uitgeschoven. Iemand die trakteerde op het werk, het duivelse chocolaatje bij de koffie. De neergang gaat zo snel. Maar ik heb me herpakt en ik ben weer gelukkig. Weg met de plakkerigheid! Weg met het vergif!

Kleine toevoeging: mijn baby Tadeusz krijgt natuurlijk geen suiker (Sven lacht vaak dat Tadeusz mag drinken en roken zoveel hij wil en ook vanaf de leeftijd dat hij wil, maar suiker zal hij pas proeven als hij achttien is...). Nu ging ik onlangs op zoek naar babykoekjes voor hem. Geloof het of niet: in de delhaize was geen pak babykoek te vinden zonder suiker.

Beetje griezel

Het circus van op de gedempte zuiderdokken...

Toch een beetje griezelig soms...

Zondag

Tadeusz heeft een valling. 's Nachts slapen doet hij niet echt. Vooral hoesten en wenen. Onze zondag speelde zich bijgevolg nogal suffig binnenshuis af. Voornamelijk toch. Ik heb drie keer afgewassen vandaag. Twee wasmachines gedraaid. Speelgoed van Tadeusz een keer of driehonderd opgeraapt van de grond. Twee keer gekookt. Een keer de vloer rond de kinderstoel van Tadeusz met een sponsje geschrobt. Vaststelling van de dag: rijstkoek in combinatie met babyspeeksel wordt een soort supercement. Tadeusz kakte tweemaal het verzorgingskussen onder toen ik met mijn ogen knipperde. Zo'n zondag was het dus.

Nachtlicht

Sven is een roker. Hij is weliswaar op latere leeftijd begonnen, maar dat maakt hem niet minder een roker (hij begon pas op zijn dertigste. Het leek hem wel iets, dus is hij gaan roken). Ikzelf heb (praktisch) heel mijn leven gerookt en ben wonder boven wonder twee jaar geleden gestopt. Op 20 januari.

Maar Sven rookt dus nog steeds en hij doet dat buiten. We hebben afgesproken dat er niet meer in huis gerookt wordt. Sven staat dus regelmatig met een slaapkop in de regen. Of op zijn sloefen in de kou. Dit lijkt een nadeel, maar soms heeft het ook wel voordelen. Je bent even buiten, je apprecieert de binnenkant van het huis weer meer, je ziet de dingen die er buiten zijn. Zo ontdekte Sven dat het bij ons zelden echt nacht is. We wonen vrij dicht bij het justitiepaleis en dat is 's nachts heftig verlicht. Soms lijkt het wel gewoon een bewolkte dag, midden in de nacht. Het heeft iets bevreemdends, iets griezeligs, iets nucleairs. Maar soms is het de moeite waard om mijn fototoestel er eens bij te nemen.

Huisdier

Ieder zijn huisdier.

Een ster van een baby

In het weekend is Tadeusz altijd mijn ster. Fonkelend en stralend. Vaak wel met de stront tot achter zijn oren, maar dat maakt hem er niet minder geliefd op. Hij is mijn kleien modelletje en in feite een van de hoofdredenen waarom ik mijn Canon 450D gekocht heb. Van een tof kind wil ik toffe foto's... Dus: Tadeusz in ons nieuwe huis. Net nadat hij met zijn gezicht tegen de grond is gevallen. Zijn kaak ziet er nog rood van. En zeldzaam: het fantastisch lief Sventikov staat er ook bij op. Het is omdat hij er enigszins onherkenbaar op staat dat ik de toelating tot publicatie kreeg...

Tadeusz in de Café Camu. De antialcoholcampagne aan het belichamen. Het donkere vlekje op zijn kaak is van het vallen. Leren lopen kan gevaarlijk zijn...

Zotte solden!

Vorige zaterdag ben ik, tegen alle advies in, naar de eerste dag van de solden geweest. Het was, zoals voorspeld, een dag van waanzin. Uitzinnige vrouwen die schuimbekkend rukten aan onbenullige stukjes textiel. Bergen wanordelijke stofgoed met woelende mensen erin, half stikkend en met rode ogen. Personeel dat met apathische blik en opgelijmde glimlach een hele dag opvouwden, steeds hetzelfde truitje. Mensen die uitschuiven over rondslingerende stukjes stof en vertrappelde kindjes aan de koopjesdozen. En dan de pashokjes. Zwijg me over die pashokjes. Daar aanschuiven is iets onbegrijpelijks, vind ik. Honderd man voor je, allemaal dertig kledingstukken op hun arm, zes pashokjes. Als je eindelijk zo'n ontieglijk belachelijk hok krijgt, dan blijkt alles te klein, of gewoon lelijk, en in spiegel van de ene winkel ben je een zeekoe, in de andere heb je zo'n lange benen dat je je afvraagt: waarom was ik ook al weer geen fotomodel? En als je dan uit zo'n pashokje komt en je hebt iets dat het kopen waard is, kan je opnieuw gaan aanschuiven, weer in een rij van honderd man...

Ik pas wel in de winkel. Ik zoek mij een klein hoekje en ik een beetje disceet schuifelen en er is niemand die iets merkt. Veel eenvoudiger. En bij de mannenafdeling is het meestal lekker rustig. Die zijn zo zot niet.

Ik heb natuurlijk niks gevonden die zaterdag. Ik ben er niet voor gemaakt. Ik spotte deze man wel in de huidevetterstraat. Bij het in de rapte en voorbijvliegen snel maken van deze foto vroeg ik me nog af of het een blogger was of een journalist. Als je goed kijkt zie je achter de vrouw met de zwarte jas links een stukje van het wiel van de buggy van Tadeusz. En Sven, mijn fantastisch lief, daar krijg je enkel een stukje bruine jas van te zien. En nadien zag ik op dat op de foto ook een klein rood puntje te zien was ter hoogte van de standaard boekhandel (zie onder de zwarte pijl). Dat was Saartje (villa delfia). Daar had ik mee afgesproken. Bleek dat ze die dag een rode muts op had...

We zijn dan maar koffie gaan drinken.

Sneeuw

Ik had in feite niet meer verwacht dat ik sneeuwfoto's zou gaan maken dit jaar. Op heel wat blogs verschijnen allerlei prachtige sneeuwfoto's en ik kon dat onmogelijk overtreffen of zelfs maar benaderen. Maar vandaag botste ik toevallig op het kerkhof in Merksem. Ik was er nog nooit geweest, en het was door de sneeuw dat het mijn aandacht vroeg. Ik was volledig betoverd door de schoonheid. De bomen leken net bergen, de sneeuw kraakte vers onder mijn voeten, er was zelfs onbewandelde sneeuw, de standbeelden stonden in schoonheid te zwijgen. Ik vond het prachtig. Ik kon niet anders dan foto's (proberen) maken. Maar een fototoestel in de handen van een kneusje: het is altijd maar een flauw afkookseltje van de werkelijkheid.

Het viel me overigens op dat de figuren witte armen hebben. Dit is niet van de sneeuw. Het lijkt wel verf of zo. Toch een beetje vreemd, niet?

De Ruimte

Sinds vandaag moet er terug gewerkt worden. Echt gewerkt. Werken voor een baas dus. Niet het vrolijk creatief gepruts, maar het echte travakken. Het is wel een beetje jammer, maar ik overleef het wel...

Vorige week zat ik ergens op café. Deze man was er ook. Het was er erg donker, iso verkeerd, veel ruis, en ik heb de foto veel te snel moeten maken. Tegen dat ik mijn fototoestel vasthad was hij al klaar met zijn pose en zijn uitleg. Ik stoor me wat aan het kadertje achter zijn hoofd. Je zou wel bijna denken dat hij zelf ook uit de ruimte komt...

De eerste ochtend van het jaar...

Ik ben nooit echt een fervent nieuwjaarsvierder geweest. Ik heb menig jaar aan de scheldekaaien naar het vuurwerk gekeken, maar vaak met heel wat bedenkingen: wat doe ik hier eigenlijk? Het is koud. Het is veel te druk. En dat vuurwerk. Tja...

Vuurwerk is niet meer hetzelfde als vroeger. Ik zeg niet dat het vroeger beter was, maar als kind kon ik er in verdwijnen en dat kan ik nu niet meer.

Ik herinner me vaag dat er in Antwerpen ooit een Spaans schip aan de kaaien lag. Ik weet niet meer waarom, maar toen het vertrok gaf het een groot vuurwerk. Ik was een jaar of vijf en ik stond met mijn moeder op de kaaien. Het was zo verbluffend dat ik er bijna bang van werd. De hele hemel zat vol vuur en ik zag sommige mensen geschokt onder de hangars gaan staan. Want ik denk dat het ook voor volwassenen zo indrukwekkend was dat ze er een beetje bang van werden. Het vuurwerk was overal; de hemel viel op ons hoofd. Mijn moeder kreeg een sintel in haar gezicht waardoor ze een tijdje met een brandwondje op haar kaak rondliep.

Zo is het dus niet meer. Ik heb ooit een paniekaanval gehad in de drukte. Ik zag het einde van de massa niet meer. Het was een massa volk die voortkroop als een reusachtig insect en ik zat er midden in, ik kreeg geen lucht meer en overal werden rotjes afgestoken, werd er met flessen gegooid en geroepen. En het vuurwerk trok op niks.

Nee, voor mij geen kaaivuurwerk meer. Ik besloot dit jaar vroeg te gaan slapen (met een baby in huis kan je ook moeilijk tot stukken in de nacht op de lappen gaan). Ik drink ook geen alcohol, dus een kater hoefde ik ook niet te vrezen. Ik ben vroeg opgestaan en ben een wandeling gaan maken met mijn fototoestel. Het was erg koud. De stad was om negen uur 's morgens al bijna helemaal opgekuist door de stadsdiensten. Maar hier en daar vond ik toch nog wat restanten van de feestelijkheden...

Gered

Op oudejaarsavond hadden we ons danig misrekend qua eten. Naar mijn gevoel gingen alle winkels weer veel te vroeg dicht. Ik kon in een veel te drukke delhaize nog wel wat slappe groentjes meescharen voor kleine baby Tadeusz, maar voor onszelf was er geen inspiratie en geen tijd meer. Alle dagen eten maken is voor ons nooit echt evident geweest. Sven en ik zijn van het type mens dat in de loop van de dag vanop het werk even met elkaar belt en vraagt: "Wat gaan we vandaag eten, schat? Gaat gij naar de winkel of ik? En wat halen we dan?" Knettergek worden we er soms van. Plannen lukt ons eenvoudigweg niet... Iedere dag opnieuw die cinema.

Er zat op oudejaarsavond niks anders op dan snel nog langs de Particolare (de redder in nood) te vliegen en daar nog iets kant en klaar op te halen. We waren gered.

De vader van Olivier - de eigenaar - is altijd erg enthousiast als hij Tadeusz ziet. Het leverde deze beelden op. Het is een wat vreemde man, met een vreemd tempo van bewegen en een fotogenieke kop. Wat me vooral aan hem opvalt dat hij erg lief is...

Rechtvaardige symmetrie

Het nieuwe justitiepaleis (of vlinderpaleis) in Antwerpen op oudejaarsavond... Foto gemaakt van aan de trap naar de hoofdingang.

2009

Vuurwerk bij ons in de straat...