Crèche

Mijn heerlijke zoontje Tadeusz (bijna zes maand oud) had vandaag een grote dag: voor het eerst naar de crèche... Ik had de verhalen al gehoord: de meeste moeders snotteren er dan stevig op los. In de afgelopen weken had ik deze dag zien naderen, en ik vond Tadeusz steeds 'kleiner' worden, en mama's-zorg-behoevender. Het leek iedere dag onmogelijker.

Maar wij moeders hebben over het algemeen de neiging om de noodzaak van onze eigen aanwezigheid wat te overschatten en de kracht van zo'n kind te onderschatten. Zolang het graag gezien is, en er in de basisbehoeften voorzien wordt, heeft het al veel meer dan heel wat andere kinderen op deze wereld en heeft het zoveel meer kansen om goed terecht te komen. Naar de crèche gaan is voor heel wat kinderen echt zo erg niet.

De dag voordien had Tadeusz totaal niks geslapen, en ook 's nachts vond hij slapen blijkbaar maar tijdverspilling. Daardoor was het kind zo moe dat hij de crèche nauwelijks gezien heeft. En ik heb niet gehuild toen ik hem achterliet (maar wel op de middag gebeld).

Lekker schommelend in een relax, met muziekjes rondom en nieuwe vriendjes, de warme stem van een lieve verzorgster. Hij moet af en toe zijn mond eens opendoen en dan vliegt er wat eten in, dat bovendien al plat is. Ter plaatse kakken en ondertussen een beetje wegdromen. Ik denk dat Tadeusz zo'n slechte dag niet heeft gehad...