Bang van Muppets

Vorige week braken de paspoppen in de etalages op de Meir uit hun keurslijf. Ik vond het erg moeilijk om er leuke foto's van te maken. Ik weet met al die weerspiegeling in de etalages nog geen blijf. De enige aanvaardbare foto leek me dan ook eentje zonder glas... Het idee was leuk, maar in vergelijking met de andere projecten van Royal de Luxe was dit toch maar matig. De meesten onder ons herinneren zich waarschijnlijk de olifant en de reuzin van vorig jaar nog wel. Dat was toch van een ander kaliber. Deze poppen waren ook best griezelig, vond ik. Als kind zou ik er nachtmerries van gekregen hebben. Ik was als kind namelijk bang van poppen. Ik had nachtmerries van de Muppet Show en ik gruwelde van de Freggels of de Fabeltjeskrant. Ik huilde bij de boeken van Paulus de boskabouter. Ik begreep die poppenwereld niet. Waar was die wereld dan? Hoe groot waren die poppen? En die poppen waren zo bruin en zo stoffig. Ik kon hun muffe geur bijna ruiken. En hoe kwam het dat ze leefden? Ik kende toch geen levende poppen in mijn nabijheid. Hun oogjes stonden zo fanatiek, en iedereen vond ze zo grappig. Iets wat op zich al griezelig genoeg was. Waarom lachte iedereen met hen? En als er een 'mensengast' was in de Muppet Show dan werd ik pas echt bang: er bestond blijkbaar een deur naar die wereld. Dus kon die wereld ook naar mij komen. Als de Freggels een postkaart kregen van hun wereldreizende kameraad dan kwam die postkaart aan bij nog grotere stoffige poppen. Zo groot als volwassen mensen! Iedereen in mijn klasje vond al die programma's geweldig en ik schaamde me voor mijn angst. Dus keek ik ernaar, en deed ik alsof ik het ook geweldig vond. Tv kijken was voor mij vaak een echte kwelling. Later ben ik de genialiteit van de meeste programma's gaan inzien en nu hou ik er zelfs echt van, maar toen niet. Ik herinner me de angst nog steeds levendig. Ik ben blij dat de meeste kinderen geen last hebben van die angst. Maar enfin: door de ogen van de kleine ik vond ik de paspoppen dus griezelig: poppen die ontsnappen en in mijn wereld rondlopen...