Zandmannetjes

In een leven waarin slaap een kostbaar goed is, waar altijd tekorten van zijn, was de zandmannetjesweg in Oostduinkerke een straat van hoop. Zandmannen wonen inderdaad aan de kust, lijkt me. Want daar is er zand.

Hoe ze eruit zien is mij wel altijd een raadsel geweest. Ik denk aan kleine kabouterachtige wezentjes met een grote neus. Maar misschien zit ik er wel helemaal naast.

Sinds de geboorte van Tadeusz, zo'n elf maanden geleden, heb ik menigmaal overwogen om een zandmannetje in te huren om bij ons af en toe met zand te komen strooien. Dat zou toch met dienstencheques te regelen moeten zijn, niet? Een zandmannetje zou in de eerste plaats mijn zoontje wat slaapzand in de ogen mogen strooien. En goed veel ook. Dat hij het er pas tegen de ochtend uitgeslapen heeft. En dan mag er bij ook wat zand geleverd worden. Want hoe later het wordt, hoe wakkerder ik mij voel. En 's ochtends plakken mijn ogen nog dicht...

Verder passeerden we aan de kust nog een kerk. Dé kerk. Ze trekt iedere keer weer mijn aandacht en iedere keer wil ik foto's maken, maar ik deed het tot gisteren nog nooit. De kerk wordt al een beetje een obsessie. Ze is vreemd en bruin en trekt mij in al haar lelijkheid erg aan. De reusachtige Jezus die er aan de voorgevel hangt is zo buiten proportie dat het griezelig is. De eerste foto ('s nachts) is om te tonen hoe reusachtig 'onzelievenheer' wel is. In de tweede foto (overdag) lijkt het voor mij net alsof hij de klok net weggegooid heeft, of hij reikt ernaar, of hij heeft ze net losgelaten en valt nu naar beneden...