Tram 7

Vanavond moest ik in de regen te voet naar huis. Ik was namelijk met Tadeusz in zijn 'kar' op pad gegaan. Als ik tram 7 moet nemen gebeurt het heel regelmatig dat het een oude tram is waarbij de deuren te smal zijn voor de voiture van mijn zoon. Nu merkte ik, na lang wachten, dat er deze avond maar twee zevens op de lijn reden en dat ze allebei smalle deuren hadden. Ik moest dus te voet. Bij de Antwerpse waterwerken stopte ik voor een foto van 'de Badende Kinderen' van Stig Blomberg. (Niet helemaal scherp omdat het al schemerde wat de sluitertijd vertraagde. Ik ken nog veel te weinig van mijn fototoestel. Ik moet dringend 'den boek' eens gaan lezen.)

Een beetje verder was ik ondertussen zo natgeregend dat ik de 'kar' gedemonteerd heb en dat ik met veel cinema, lawaai en gesukkel toch op tram 7 ben geraakt. Vaak negeren mensen me als ik met mijn kar de tram op moet, maar nu was dat redelijk onmogelijk. Het begon al toen de deuren opengingen: ik steek mijn been ostentatief tussen de deur, zodat die stoute tram er niet vandoor gaat zonder mij. Ik leg ondertussen aan behulpzame medereizigers uit dat ze de kar moeten laten staan omdat die toch niet tussen de deuren gaat. Ik smijt mijn handtas, zak met pampers-handdoeken-vodden-extrakinderkleding- en mijn fototoestel in het rijtuig, ik demonteer de draagmand met één hand (terwijl men er twee voor nodig heeft - u ziet het gebeuren?). Ik gooi de mand - met kind - de tram in, ik vouw het onderstel op terwijl mijn gestrekte been nog steeds de tramdeuren belet van dicht te gaan. Ik werp mezelf - met onderstel - op de tram. De hele vloer ligt vol met mijn bezittingen en mijn onthutste baby. Ik bedank iedereen, moet me stevig vasthouden om niet overkop te gaan door het vertrek van de tram. En dan kan ik, in mijn magische toverhandtas waarin altijd alles verdwijnt, op zoek naar mijn tramkaart. Het leven van een moeder kan soms behoorlijk avontuurlijk zijn...