Naaimachine

Een tijdje geleden maakte ik me weer kwaad op de kledingbusiness. Om in de mode te zijn moet (moest) je een skinny jeans dragen met een lage taille, smalle schouders hebben en kleine borsten zodat frivole topjes met spaghettibandjes mooi tot hun recht komen. Of zo. Want ik weet niks van mode. Ik weet alleen dat er jaren zijn dat ik het niet in mijn hoofd moet halen om een jeans te kopen. In bepaalde periodes maken ze niks voor mijn figuur. Ik word soms, als kledingdragend persoon, compleet genegeerd. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen: in september een basiscursus naaien in avondschool. Ik heb nooit genaaid. Ja, zo hier en daar eens een knop aangezet met veel te veel draad en warrige knoop garen aan de achterkant, en ik heb uitgetrapte zomen met nietjesmachines gerepareerd, maar verder ging ik zelden. Ik weet niet of ik er het geduld voor heb en of ik het leuk zal vinden, maar soms moet een mens zich eens in het ongewisse storten. Nu wilde het toeval dat den Aldi vorige week een naaimachine in de aanbieding had. Ik heb de doos een week in de gang laten staan. Uitpakken leek me zo zinloos aangezien ik in heel mijn leven nog nooit een steek gestikt heb. Zo'n naaimachine is bovendien niet meer het romantische sierlijke ding met tafel en gietijzeren trapper zoals ik ze me herinner. Het is tegenwoordig heel wat lichter en plastieker. Maar het is wel een naaimachine. Deze avond ging het uit de doos en toen ik het - na veel gefrutsel en verwondering - hoorde ratelen kreeg ik een losbandig gevoel van huiselijkheid, en borrelde de huisvlijt in me naar boven. Het is een echt machien. Zo complex en zo volwassen. Ik verheug me erop om ermee te leren werken. Ik ben weer gelukkig. Hopelijk denk ik er in september nog zo over...