vrijdag 12 september 2008

Onafwendbare verweking

Met mijn trui vol gele smurrie (overgeefsel van bijna zesmaandenoude Tadeusz, dat via mijn kraag in mijn bh druipt) las ik de reacties op mijn vorige post, en ik was ontroerd door de warme vriendelijkheid in die reacties. Het bracht me tot deze kleine bekentenis, waarvan de ik de gevolgen nog niet kan inschatten.

Ik ben altijd nogal een harde geweest. Niet flauw zijn, niet sentimenteel doen. Ik heb het nooit zo opgehad met teddyberen, konijntjes en hartjes. Een 'bleitfilm' daar kon je mij niet mee platkrijgen. Vroeger waren buggy's voor mij - eerlijk waar - alleen maar buggy's. Lastige onhandige rolsystemen die meestal in mijn weg stonden. Ik stond er zelfs niet bij stil dat er een levend wezen in kon zitten. Ik had in feite niks met kinderen, maar dat zeg je niet zo gemakkelijk in een wereld waar kinderen toch bijna het absolute toppunt van schattigheid zijn.

Sinds ik een kind heb is er toch iets veranderd, ook al geef ik dat niet graag toe. Mijn imago ligt aan gruzelementen als ik dit bericht post, dat besef ik wel. Het is maar een subtiele wijziging, piepklein, maar toch ingrijpend.

Ik ben weker geworden. Het is een reusachtig cliché, ik weet het. Ik ben niet de enige. De ontroering is er al als ik de kleertjes van Tadeusz opvouw (wat overigens zelden lukt: ik begrijp niet hoe iedereen die prutserige kleertjes opgevouwen krijgt.), of als Sven iets liefs tegen me zegt. Een kind dat huilt is nu een 'kind dat huilt' en niet meer 'een storend teveel aan decibels'. Ik kan me voelen verweken als ik in de loop van de namiddag nog een restje groentenpap op de wang van mijn zoontje ontwaar.

Ik ben gelukkig nog geen 'weke'. Ik blijf een harde. Voor mij nog altijd geen roze postkaartjes met kleine poesjes, geen knuffelberen en geen violen in stroperige lovesongs. Maar er is toch ergens een snaartje bijgekomen dat gemakkelijker trilt dan de rest van mijn snaren. Een neveneffectje van het moederschap waar ze me wel voor gewaarschuwd hadden, maar dat onafwendbaar was. Het werd me wel al duidelijk tijdens de zwangerschap. Terwijl het kind in mij groeide, groeide er ook een emotie-klier bij, denk ik. Een permanente. Ik ben er nog niet uit of ik het erg vind of niet. Ik moet in ieder geval mijn zelfbeeld wel dringend gaan bijstellen: zo'n taaie ben ik dus niet meer...

8 opmerkingen:

Anoniem zei

Kinderen doen altijd wel iets aan je gemoedstoestand en je manier van tegen het leven kijken, da's ook logisch je bent nu niet alleen verantwoordelijk voor jezelf maar ook voor het leven van die kleine uk(ken).

Trouwens je eerste foto vind ik top !

Anoniem zei

het is gewoon oneerlijk dat we het allemaal moeten doen en het moet dan allemaal nog eens goed ook, mooie kleertjes, gezond eten, mooi interieur, interessante vrienden, veel lezen en weten... het kan gewoon niet, dan denk ik graag terug aan "de supervrouw" van jommeke, gelezen toen ik nog echt tijd had.

Anoniem zei

Dat is precies mijn schrikbeeld, wat jij hier beschrijft. Maar ik ben heel blij dat je daarmee nog niet aan de poesjes en violen gaat. Dat geeft mij de hoop dat je niet gedoemd bent suf en eentonig te worden nadat je een baby hebt gekregen. Als je van buiten een stoer wijf blijft, dan is dat snaartje binnenin alleen maar verrijking.

JeMaMuse zei

't Is een kwestie van "hard" en "week" te zijn op de juiste momenten, denk ik.
Geen gelul, geen sentimentele truttebellenzever op het werk en daar de "harde" uithangen? Perfect! Maar de tranen in mijn ogen krijgen van Meissie1 wanneer ze zegt:"Mama, jij bent echt wel een lieve hé" of van Meissie2 wanneer ze een kusje komt geven op "mijn pijneke" en vraagt: "jaatetmama"? Awel, da's weekheid ten top en ik ben er trots op!

LAMP (hobbyfotograaf) zei

Mooie foto, dat handje, die zo wat de broosheid weergeeft van een nieuw jong leven...

mvg

Lamp
http://lampfotografie.blogspot.com/

ysabel zei

@ jemamuse: ik word al week als ik de zinnetjes van jouw kindjes lees. En daar ben ik toch ook wel blij om hoor...

@ oker: wees niet bang. Het is inderdaad een verrijking

@ liesbeth: ik moet de supervrouw van jommele dringend eens herlezen!

@ febsblog en lamp: merci! altijd leuk om te horen. hopelijk zullen jullie het ook zeggen als jullie foto's voor verbetering vatbaar vinden.

stijndc zei

Mooi stukje, harde tante. Ik ben zelf nog veel te jong om al aan kinderen te denken maar toch geraak ik ook al steeds ontroerd door kinderen. Bij alles wat ze doen en alles wat ze zijn.. Dat zal wat geven als ik zelf papa wordt.

Anoniem zei

Mooie oprechte post Ysabje ..
Zou het niet door de hormonen kunnen komen ? Maar wat is er verkeerd met wat sentimentaliteit.. Mijn mannen worden snel groot en dan maakt de sentimentaliteit af en toe plaats voor een praktische nuchtere kijk op de dingen. Geniet er maar van ..