Je ziet overal kabels lopen van de lampen aan het plafond, en op vele plekken is het kale beton. Als je bij de kabinetten van de jeugdrechters moet zijn dan heb je een zielig wachtzaaltje, met een kinderachtig knalblauw tapijt en een niet passend houten kastje met drie stukjes speelgoed. Uitzicht: dor gras tussen de twee hoofdgebouwen. Erg deprimerend. Koffie is er niet te krijgen. Nergens.
Onlangs zat ik er weer en er werd wat smalend gedaan over het gebouw door de aanwezigen in het wachtzaaltje: enkele advocaten, wat cliënten, een paar hulpverleners. Eén man hief vrolijk de handen ten hemel, draaide met zijn ogen en riep spottend: "dit is nu justitie!" En het armieterige plafond leek wel van karton (maar eigenlijk is het van beton en is de vloer van karton...). "Het Vlinderpaleis!" riep een van de advocaten, "Ik sidder op mijn benen!" Het was een grappig moment, maar het was ook wel een beetje schrijnend.
Ik zie het nu iedere dag en met de zilveren schubben vangt het veel licht. Ik vind het al lang niet meer mooi, maar vaak wel interessant. En als ik door mijn fotobestandjes scroll dan merk ik dat er toch heel wat justitiepaleisjes bijzitten. In het donker blijft het er uitzien als een draak...
Grotere foto op ysabje.wordpress.com
2 opmerkingen:
Heel interessant om eens te lezen hoe een courant gebruiker dit gebouw ervaart. Ik ken die omgekeerde frietzakken enkel van de buitenzijde en ik moet zeggen: ik vind ze wel mooi. Alleen met die fluorgele trap heb ik mij nooit kunnen verzoenen. Nu is die Richard Rogers niet echt mijn lievelingsarchitect. Ik vind zijn creaties nogal rommelig ogen. En niet altijd even practisch, zoals je relaas bevestigt. Geef mij maar de luxueuze eenvoud van een Pei of een Norman Foster.
Misschien een drakenpaleis ipv een vlinderpaleis?
Een reactie posten