woensdag 17 september 2008

Zot zijn doet niet zeer

Ik zal het maar zachtjes fluisteren, verklap het niet verder. Maar je mag wel lachen. Het lijkt immers niet meer van deze tijd. Je zou het als een soort 'tekortkoming' kunnen zien, een vreemdsoortig zeldzaam 'gebrek'.

Toen Sven en ik een koppel werden kwamen we er na enige tijd achter dat we allebei nog ergens een kleine verzameling van hetzelfde hadden liggen. Als we ze zouden samenvoegen zou ze groter worden. Opgewonden als kleine kinderen zijn we wekenlang bezig geweest om orde in de chaos te brengen. Onze postzegelverzameling heeft menig uur van ons leven in beslag genomen. Wij vinden dat het resultaat er mag wezen. Ze is waardeloos, maar wel mooi.

Het vreemde met postzegels is dat mensen, die er niks van kennen en toch iets op zolder hebben, vrijwel àltijd geloven dat dat erg waardevol is. Als een postzegel een beetje oud is, denken mensen blijkbaar dat ze er rijk van zullen worden. Zo is het dus niet. Vergeet het maar: de zegels in uw schuif zijn negen van de tien gewoon waardeloos.

Op het werk scheuren de collega's alles voor me af. Ze zullen me stiekem uitlachen, denk ik. Ze bekijken me als een curiositeit, vermoed ik. Ik lach meestal gezellig mee. Ik vind het zelf zo grappig...

Dit weekend vonden we het nodig om de typografisch voorafgestempelden eens op volgorde te steken. Dan zitten Sven en ik uren te turen op kleine gekartelde stukjes papier, we drinken veel te veel koffie, onze rug doet pijn van gebogen te zoeken naar afwijkingetjes en we hebben wel driehonderd afstempelingen met elkaar vergeleken. Afgestempeld in Zwevegem lijkt ons boeiender dan afgestempeld in Brussel. Bijvoorbeeld...
Het viel me wel op hoe moeilijk het is om ze te fotograferen. Bij kunstlicht wordt de foto zo geel en bij daglicht is het zo bleek.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Ik moet het beamen, toen mijn vader onlangs mijn vroegere, kleine postzegelverzameling bovenhaalde, dacht hij daar veel geld van te kunnen maken - de illusie was heel snel weg ;)
Voor wat betreft de kleuren, als je in raw fotografeert, kan je in lightroom of in photoshop acr nog steeds je witbalans aanpassen zonder dat de kwaliteit van de file achteruitgaat. Dan kan je een beetje schuiven tot het je goesting is. Of je zorgt dat je via het pipetje op een lichtgrijze kleur selecteert, dan past de witbalans zich aan.

Anoniem zei

By the way, die eerste foto vind ik wel heel goed !

Anoniem zei

die eerste (meer gele) postzegelfoto vind ik juist heel goed bij de sfeer van die oude postzegels passen.
Een oom van mij heeft zijn complete verzameling postzegels eens laten veilen. Hij dacht dat het zijn oudedagvoorziening was. Hij had Nederland en de Nederlandse Antillen en Suriname volledig compleet. De albums leverden hem 1500 gulden op.

Unknown zei

Wat een mooi verhaal!

Zo'n gezamelijke passie, het lijkt me een crème van verstevigend cement voor een relatie.

Carola Rummens zei

Als je ooit ophoudt met fotograferen (wat ik niet hoop natuurlijk) moet je beslist schrijfster worden.Je verhalen zijn ademloos.
Misschien als je het aandurft om ooit in raw te gaan fotograferen (je kent mijn problemen), dan kun je daar leuk mee spelen. Je kan niet alleen achteraf de witbalans nog uitproberen, maar ook de kleurtemperatuur aanpassen. Ik ben dat nu met vallen en opstaan allemaal aan het uitproberen, maar ooit als ik het allemaal goed door heb zal dat best zulke problemen kunnen oplossen denk ik.

Anoniem zei

Liefje en ik hadden iets gelijkaardigs maar minder fanatiek: jommekesboeken :D