Overstap naar Wordpress

Na heel wat beraad, getwijfel en ernstige overpeinzingen is het besluit gevallen: ik stap over naar Wordpress. Van de dag dat ik op blogger zit heb ik me geërgerd aan het feit dat de foto's zo klein weergegeven worden. Ik besef dat er oplossingen zijn, maar het lukt me niet om ze toe te passen. De html-codes van mijn template herschrijven is toch iets te hoog gegrepen voor mij. In mijn luttele pogingen lukte het me wel om mijn tekst breed te krijgen, maar dan verplaatste mijn zijkolom zich plots belachelijk naar beneden en de foto's bleven even klein.

Ik heb dan enkele weken geleden ook een accountje op wordpress geopend om wat aan prospectie te doen en wordpress eens te testen. Ik merkte dat er enkele nadelen zijn (zo heb ik in mijn voorkeurstemplate geen blogroll in de zijkant, want anders overlapt die mijn foto's en dat staat amateuristisch.), maar het heeft toch vooral veel voordelen.

Alerte bezoekers zullen misschien gemerkt hebben dat er op wordpress een blogje ontstond waar alleen wat foto's op verschenen. Maar het wordt al snel wat onnozel als je er verschillende blogs op na gaat houden. De inspanningen zijn de resultaten niet waard.

Er moest dus een 'knoophakking' komen. Ik verhuis.

Ik schreef hier 135 berichten op zeven maanden en leerde veel bij van jullie commentaren en de ervaringen. Ik zal dit vanzelfsprekend verderzetten bij wordpress. Ik hoop natuurlijk dat de enkelingen die mij tussen hun favorieten of bij hun blogroll hadden staan, deze adreswijziging zullen doorvoeren. Een tienduizend mensen kwamen sinds juni 2008 naar deze blog en ik vond het een fijn publiek. Ik zou het niet willen verliezen. Hopelijk verhuizen jullie dus met mij mee. Naar www.ysabje.wordpress.com... Zij die dat niet doen: ik zal jullie missen...

Een bronzen wagen op een stenen boot

Op het zuid staat een wagentje met een kleur die ik persoonlijk nooit zou kiezen. Iedere keer als ik het zie moet ik aan pistache-ijs denken of aan lelijke trainingsbroeken in 'para-stof' (gecombineerd met roze streepjes). Ik word altijd een beetje misselijk van de kleur.

Maar een tijdje geleden stond het lelijke autootje zo geparkeerd dat het een nieuwe associatie bij me opriep: ik zag dat het een 'bronzen' autootje was. Sindsdien vind ik het minder lelijk. Nu doet het me denken aan de ark van Noah, maar ik weet totaal niet waarom. Misschien omdat de fontein/beelden in de volksmond ook wel 'de Stenen Bootjes' genoemd worden. Maar het blijft toch een vrije associatie...

Koudwatervrees

In oostduinkerke, waar mijn schoonouders wonen, is er een openluchtzwembadje. Het zag er wat mistroostig uit...

Justitiële draak

Ik woon nu enkele maanden vlakbij het nieuwe justitiepaleis - aka Vlinderpaleis... De meningen daarover zijn erg verdeeld. Sommigen vinden het mooi, anderen afschuwelijk. Ik vond het aanvankelijk wel mooi, maar ook mijn mening is verdeeld. Voor mijn werk moet ik vaak op de jeugdrechtbank zijn en iedere keer op nieuw voel ik een plaatsvervangende schaamte. De jeugdrechtbank is niet via de hoofdingang, maar een klein deurtje vlakbij de lift. De entree is dus al naar de knoppen. Je komt dan direct in een smal gangetje waar de zittingzalen zijn. Vaak is er een heftige strijd tussen ouders om het hoederrecht van de kinderen, conflicten zijn veelvoorkomend. Waarom maken ze die gang dan zo smal?!

Je ziet overal kabels lopen van de lampen aan het plafond, en op vele plekken is het kale beton. Als je bij de kabinetten van de jeugdrechters moet zijn dan heb je een zielig wachtzaaltje, met een kinderachtig knalblauw tapijt en een niet passend houten kastje met drie stukjes speelgoed. Uitzicht: dor gras tussen de twee hoofdgebouwen. Erg deprimerend. Koffie is er niet te krijgen. Nergens.

Onlangs zat ik er weer en er werd wat smalend gedaan over het gebouw door de aanwezigen in het wachtzaaltje: enkele advocaten, wat cliënten, een paar hulpverleners. Eén man hief vrolijk de handen ten hemel, draaide met zijn ogen en riep spottend: "dit is nu justitie!" En het armieterige plafond leek wel van karton (maar eigenlijk is het van beton en is de vloer van karton...). "Het Vlinderpaleis!" riep een van de advocaten, "Ik sidder op mijn benen!" Het was een grappig moment, maar het was ook wel een beetje schrijnend.

Ik zie het nu iedere dag en met de zilveren schubben vangt het veel licht. Ik vind het al lang niet meer mooi, maar vaak wel interessant. En als ik door mijn fotobestandjes scroll dan merk ik dat er toch heel wat justitiepaleisjes bijzitten. In het donker blijft het er uitzien als een draak...

Grotere foto op ysabje.wordpress.com

Engelen zijn van alle tijden...

Grotere foto op ysabje.wordpress.com

Reisbaby

Ik kreeg onlangs van de fotograaf Filip Van Roe de opmerking dat de foto's die ik van mijn zoontje Tadeusz op mijn blog zet vaak kwalitatief minder zijn dan de andere. Ik denk dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben. Een foto van Tadeusz is, in mijn ogen, per definitie al geslaagd.

Maar ja, enkele foto's van het kind in Rome moesten er wel gemaakt worden... Hij was er immers ook en nu is er tenminste bewijsmateriaal.

Omdat we een hotel hadden waar ze geen kinderbedjes hadden moesten we voor Tadeusz een tentje meenemen. Wij op hotel, hij in de tent.

Romeinse Srilankanen

In Rome botsten we ook nog op een betoginkje van Srilankanen. Ik vermoed dat het Tamils waren die streden tegen de genocide, vermoorde kinderen en zo, maar echt zeker ben ik er niet van. Ik heb heb mijn kans gezien om een paar fotootjes te maken, maar ik blijf het toch niet evident vinden om mijn lens in iemand z'n gezicht te duwen... Update: deze foto trof ik ook nog aan tussen het reeksje en wilde ik er gauw nog aan toevoegen...

Citytrip

Rome is een geweldige stad. Ik heb weer een massa foto's gemaakt. Veel klassieke gezinskiekjes, maar ik heb toch ook getracht om andere dingen te zien en vast te leggen. Ik zag heel wat vreemde en grappige dingen. Het was geen eenvoudige reis, zo met een baby het vliegtuig op. We zijn er in geslaagd om van onze vertrekdag een ware nachtmerrie te maken, maar daar vertel ik later misschien wel meer over.

De trevifontein viel me reuze mee. Ik had een groot plein met een reusachtige fontein verwacht, maar het bleek een klein pleintje te zijn met een reusachtige fontein. Het was er zowaar gezellig.

Qua verkeer is Italië het land van de kleine voertuigen. Overal scootertjes, piepkleine camionnetjes op drie wielen, autootjes, nauwelijks groter dan een fiets.

En hun zebrapaden liggen niet overal even logisch.

Engels kunnen ze niet zo goed, die Romeinen. Ze trekken hun plan wel en als toerist hebben we er weinig last van gehad. Maar aan het colloseum stond wel een kraampje waar ik me toch vragen bij stel...

We zagen de (idiote) paus ook, toevallig. Zo ver weg dat die man zit! Zien jullie 'm? Ik wilde mijn schoen er nog naar gooien, maar ik besefte tijdig dat ik weinig kans maakte om hem te raken. Misschien daarom dat ie zo ver weg zit?

Maar we zagen ook echt wel mooie dingen. Wat een stad! Wat een geschiedenis! Wat een klasse, die Italianen!

De antennes zijn mijn favoriet...

Rome

Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik nog in een vliegtuig stapte. Als ik het nareken blijkt de eeuwigheid maar een jaar of acht te zijn. Maar het is nog eens zover: we vliegen naar Rome. Zo'n staen mastodont is natuurlijk iets anders dan met echte pluimen vleugels naar ginder flapperen, maar het blijft indrukwekkend. Baby Tadeusz gaat mee. Zijn eerste vlucht. Hij zal er zich later niet zo veel van herinneren, maar we wilden hem toch meenemen. Kwestie van het aantal toegelaten kilo's handbagage toch vol te krijgen.

Sven en ik hebben deze korte citytrip al maanden geleden vastgelegd. We wilden oorspronkelijk met een Flairbon gaan, maar toen ik in het reisbureau vertelde dat we een baby mee wilden nemen bleek dat niet te gaan. Ze wilde wel even uitrekenen wat het zou kosten zonder de Flairbon... En wat bleek: het was goedkoper! Het scheelde maar een euro of vijf, maar toch. Als mensen denken dat de Flair altijd ongelofelijk goedkope aanbiedingen heeft, vraag toch maar even om het gewone tarief eens op te zoeken. Wij hebben voor minder geld een driepersoonskamer en we nemen een vliegtuig met een baby bij. En we gaan ook naar de mooiste stad ter wereld (naar het schijnt). Maar dat kan je met de Flair ook...

Zandmannetjes

In een leven waarin slaap een kostbaar goed is, waar altijd tekorten van zijn, was de zandmannetjesweg in Oostduinkerke een straat van hoop. Zandmannen wonen inderdaad aan de kust, lijkt me. Want daar is er zand.

Hoe ze eruit zien is mij wel altijd een raadsel geweest. Ik denk aan kleine kabouterachtige wezentjes met een grote neus. Maar misschien zit ik er wel helemaal naast.

Sinds de geboorte van Tadeusz, zo'n elf maanden geleden, heb ik menigmaal overwogen om een zandmannetje in te huren om bij ons af en toe met zand te komen strooien. Dat zou toch met dienstencheques te regelen moeten zijn, niet? Een zandmannetje zou in de eerste plaats mijn zoontje wat slaapzand in de ogen mogen strooien. En goed veel ook. Dat hij het er pas tegen de ochtend uitgeslapen heeft. En dan mag er bij ook wat zand geleverd worden. Want hoe later het wordt, hoe wakkerder ik mij voel. En 's ochtends plakken mijn ogen nog dicht...

Verder passeerden we aan de kust nog een kerk. Dé kerk. Ze trekt iedere keer weer mijn aandacht en iedere keer wil ik foto's maken, maar ik deed het tot gisteren nog nooit. De kerk wordt al een beetje een obsessie. Ze is vreemd en bruin en trekt mij in al haar lelijkheid erg aan. De reusachtige Jezus die er aan de voorgevel hangt is zo buiten proportie dat het griezelig is. De eerste foto ('s nachts) is om te tonen hoe reusachtig 'onzelievenheer' wel is. In de tweede foto (overdag) lijkt het voor mij net alsof hij de klok net weggegooid heeft, of hij reikt ernaar, of hij heeft ze net losgelaten en valt nu naar beneden...

Uitgekleed

Het einde van de solden.

We hebben ze helemaal uitgekleed.

En nu zijn ze kwaad...

Zurenborgermeisje

Om ons aan te manen om trager te rijden. Liefst maar 30km per uur...

Cursed are all...

Enkel weken geleden gingen Sven en ik kijken naar een huis dat openbaar verkocht zal worden. Het huis wordt dus op bepaalde momenten opengesteld voor publiek. Mensen lopen binnen en buiten, bekijken het pand met een kritisch oog. Soms wonen er nog mensen. En dan krijgen de toeschouwers ook een inkijk in een leven.

In dit geval was het huis nog bewoond. We moesten onze schoenen uitdoen en kregen blauwe plastieken overschoentjes.

Het was een half gerenoveerde woning, duidelijk nog niet afgewerkt. Het drama hing nog in de ruimtes.

Waarom stoppen mensen halfweg met hun mooie huis te renoveren? Waarom wordt zo'n huis openbaar verkocht? Er stonden een paar mooie meubelen, maar het leek maar de helft van wat het ooit geweest was. Je denkt direct aan een scheiding. Maar dan nog... In het huis waren de kinderen van het gezin ook aanwezig. Ze zeiden niks, ze keken de bezoekers wat verwijtend met een doffe blik aan, of helemaal niet. Eentje zat in haar kamer op bed te kleuren. Het leek alsof ze er bijna niet waren. Het leek een beetje alsof het waren spoken.

Maar het vreemdste was toch een papier dat op de eerste verdieping nabij de kinderkamers hing:

Dit gaf me een triest gevoel. Wat er gebeurd is, is een raadsel, maar er hing wel een restant van tegen de muur...

Schouderdans

Zoals, vermoed ik, wel meer beginnende amateurfotograafjes soms enthousiast kunnen worden over hun experimentjes, zo werd ik van deze wel vrolijk...

Omdat ze het verdienen

Ze kunnen ook mooie gezichten hebben...

Elke:

Ann:

Tussengezichten

Dinsdag was het op het werk ons traditionele nieuwjaarsetentje. We trekken dan namen en kopen cadeautjes van vijf euro. Nadien gaan we dan ergens eten. Ik maak altijd een hele hoop mislukte foto's die elk jaar ook verdacht veel op die van het jaar ervoor lijken. Maar er zijn altijd wel een of twee foto's die het bijhouden waard zijn. Dit jaar leverde het een paar grappige gezichten op... Ik heb een theorie over 'tussengezichten'. Er zijn mensen die altijd slecht op foto's staan. Ze hebben net hun ogen dicht, of half dicht, of ze zien er altijd vreemd uit. Voor mij zijn dat tussengezichten; de gezichten die tussen twee gelaatsuitdrukkingen inzitten. Als je van een lach naar een frons gaat, wat zit er dan tussenin? Dat zijn die mislukte foto's. Sommige mensen hebben meer tussengezichten dan anderen. De weg van de ene uitdrukking naar de andere is bij hen langer, of qua fysionomie complexer. Ze hebben meestal pech als de camera klikt.

In foto één zie je Ann. Ann heeft veel tussengezichten, maar dit is er geen van. In foto twee zie je Elke. Dat is absoluut wél een tussengezicht. Dronken was ze immers niet...

Het was een leuk feestje en de collega's zijn super.

Suiker (voor Flies, de dappere)

Al een paar jaar eet ik geen suiker meer. Ik beperk mij tot wat stropen (rijststroop e.d.) en af en toe een drupje honing. Waarom, vraagt u? Beschouw mij maar als een verslaafde. En het is niet omdat ik niet meer 'gebruik' dat ik genezen ben van mijn verslaving. Als ik suiker eet kan ik eenvoudigweg niet meer stoppen, ik ken geen mate, ik kan niet helder meer denken. Pas dagen later word ik pas terug 'wakker' en besef ik wat ik gedaan heb: ik heb me weer laten inpakken als een 'napoleonneke', ik zit wederom verstrikt in het suikerspinnenweb.

Jarenlang heb ik een soort van gecarameliseerd bestaan geleid; ik dobberde voort op een zee van suikerwater, met alle dagen een minimumdosis, liefst meer dan minder. Een bestaan zonder, dat kwam nog niet bij me op. Net zoals je nooit nadenkt over leven zonder erwtjes. Of zonder ondergoed of zo.

Ik zeg dit niet om mee te lachen, maar suiker is het geheime wapen van een doortrapte overheid die de handen ineensloeg met het gewetensloze drugskartel van Tienen. De gezondheidszorg moet draaien met kankers en tumoren, hou de mensen mak en dwaas, laat ze consumeren, steeds meer en wilder. Suiker is een zoete verleider en het geknipte product om ongemerkt een natie te drogeren.

Sinds ik stopte met suiker ben ik een ander en beter mens geworden. Maar er zijn periodes dat ik afglijd en herval in oud obsessief gedrag. De vijand heeft immers een aanlokkelijke glimlach en komt in vele mooie gestalten. Het chocolaatje bij de koffie, zo klein en onschuldig. De zonnige kleurtjes van gummibeertjes, de frisse gezonde uitstraling van het vruchtenyoughurtje, een elegant klontje suiker in de thee. En dan is het kwaad alweer geschied. Zoals gestopte rokers: één sigaret is vaak teveel.

Mensen staan er zelden bij stil, maar suiker is een sterke tegenstander. Het was pas toen ik volledig stopte (mayonaise zonder suiker, chips zonder suiker, koeken zonder suiker, enz) dat ik besefte hoe lang ze me zoetgehouden hadden. En hoe destructief dat kristallijne witte toverzand is. Toen mijn lief stopte had hij nachtmerries over taarten en gebak. Ikzelf kreeg oncontroleerbare woedeuitbarstingen als ik in een straal van tien meter van coca cola kwam. Ik had gemoord voor ijsjes.

Maar eenmaal cold turkey afgekickt van de harddrug was ik zoveel contenter! Helder, bevrijd, stabieler, evenwichtig en energiek. Het idee dat suiker energie geeft noem ik een misvatting: je wordt er vooral moe van.

Een kleine anekdote: Na ettelijke maanden suikervrij geweest te zijn, gingen we op bezoek bij mijn bomma. Zij had natuurlijk allerlei zoetigheden bereid (zelfgemaakte rijstpap, fruit op siroop, koekjes bij de koffie, je kent het wel). Ik kon het haar niet aandoen om suikergoed te weigeren dus ik at ervan... Op de terugweg in de auto vreesde ik voor een aanhouding. Ik kon het voertuig met veel moeite recht op de baan houden. Het was alsof ik multipromille-dronken was. Ik voelde bovendien ook totale onverschilligheid. Ik had willen gaan zigzaggen op de middenlijn. Dat maar om aan te tonen...

Ik was de afgelopen maanden weer uitgeschoven. Iemand die trakteerde op het werk, het duivelse chocolaatje bij de koffie. De neergang gaat zo snel. Maar ik heb me herpakt en ik ben weer gelukkig. Weg met de plakkerigheid! Weg met het vergif!

Kleine toevoeging: mijn baby Tadeusz krijgt natuurlijk geen suiker (Sven lacht vaak dat Tadeusz mag drinken en roken zoveel hij wil en ook vanaf de leeftijd dat hij wil, maar suiker zal hij pas proeven als hij achttien is...). Nu ging ik onlangs op zoek naar babykoekjes voor hem. Geloof het of niet: in de delhaize was geen pak babykoek te vinden zonder suiker.

Beetje griezel

Het circus van op de gedempte zuiderdokken...

Toch een beetje griezelig soms...

Zondag

Tadeusz heeft een valling. 's Nachts slapen doet hij niet echt. Vooral hoesten en wenen. Onze zondag speelde zich bijgevolg nogal suffig binnenshuis af. Voornamelijk toch. Ik heb drie keer afgewassen vandaag. Twee wasmachines gedraaid. Speelgoed van Tadeusz een keer of driehonderd opgeraapt van de grond. Twee keer gekookt. Een keer de vloer rond de kinderstoel van Tadeusz met een sponsje geschrobt. Vaststelling van de dag: rijstkoek in combinatie met babyspeeksel wordt een soort supercement. Tadeusz kakte tweemaal het verzorgingskussen onder toen ik met mijn ogen knipperde. Zo'n zondag was het dus.

Nachtlicht

Sven is een roker. Hij is weliswaar op latere leeftijd begonnen, maar dat maakt hem niet minder een roker (hij begon pas op zijn dertigste. Het leek hem wel iets, dus is hij gaan roken). Ikzelf heb (praktisch) heel mijn leven gerookt en ben wonder boven wonder twee jaar geleden gestopt. Op 20 januari.

Maar Sven rookt dus nog steeds en hij doet dat buiten. We hebben afgesproken dat er niet meer in huis gerookt wordt. Sven staat dus regelmatig met een slaapkop in de regen. Of op zijn sloefen in de kou. Dit lijkt een nadeel, maar soms heeft het ook wel voordelen. Je bent even buiten, je apprecieert de binnenkant van het huis weer meer, je ziet de dingen die er buiten zijn. Zo ontdekte Sven dat het bij ons zelden echt nacht is. We wonen vrij dicht bij het justitiepaleis en dat is 's nachts heftig verlicht. Soms lijkt het wel gewoon een bewolkte dag, midden in de nacht. Het heeft iets bevreemdends, iets griezeligs, iets nucleairs. Maar soms is het de moeite waard om mijn fototoestel er eens bij te nemen.