Tv kijken is een kunst. Ik beheers die kunst niet. Wij hebben al jaren geen kabelaansluiting meer. Eenmaal dat het glazen monster opstaat word je erin meegesleurd, vreet het alle overschietende tijd gewoon op, en het laat mij meestal achter met een leeg, lelijk gevoel van zinloosheid. Wij huren regelmatig een film. Een film heeft tenminste een duidelijk begin en een einde en heel soms nog een menuutje met wat extra's, maar de tijd van de dvd is beperkt. Je verliest er nooit een volledige avond mee.
Maar door de verhuis zitten we nu wel ongewild gevangen aan de beeldbuis. De kabelaanlsuiting van de vorige bewoners is nog niet afgesloten. En dus kijken we tv. Het lukt allemaal nog redelijk goed. Er zijn avonden dat we de tv niet opzetten, of pas om 23.00u en dan is de schade nog overzichtelijk. Maar er zijn ook dagen dat ik van het ene duffe programma in het andere rol, van een slechte halve film in een slechte reclame die ik al vijftig keer zag, en dat gaat maar door en door en door.
Er valt me ook iets op. Een tv-kijkend mens kijkt naar anderen en dat worden dan al gauw bv's. Het fenomeen bv is toch iets erg vreemd. Ik las bij pietel een post over Thomas en Siska, glazenhuismensen of zoiets, ik ken ze niet. Hij had ze gezien in de delhaize en was daar redelijk enthousiast over geworden. Ik begrijp het fenomeen wel, maar het is toch wel bizar. Omdat iemand op het scherm verschijnt wordt hij plotseling interessant. Mijn schoonmoeder woonde een tijdje geleden nog op het Zuid, en blijkbaar niet zo ver van meneer Marcel Vanthilt, want we hoorden regelmatig een spectaculair verhaal over Marcel. Dat hij was gaan wandelen met zijn hond. Dat hij in de richting van den Hopper was gelopen. Dat hij een uur later was teruggekomen. En over zijn bloembakken. Alle bewegingen van Marcel worden door heel wat buurtbewoners opgetekend, vermoed ik.
Als ik enige bekendheid zou hebben dan betekent dat dat vrouwen meer naar mijn gat zullen kijken om er hun eigen gat aan af te meten. Ik zou gekeurd worden op de dikte van mijn borsten (en daar hebben jullie toch al
enig idee van), op de kleur van mijn jeans, op het precieze aantal van mijn grijze haren, enz. Slecht gezind buitenshuis? Dat zou mijn imago drastisch kunnen aantasten... Ik moet er niet aan denken.
En hoe komt dat allemaal? Door die tv. Heel simpel. De tv maakt dat we wildvreemden plots interessant gaan vinden. Het gewicht van ons eigen leven is - in verhouding met dat van de bv's - altijd minder. En als we naast een bv staan dan zal hun glans een beetje op ons afstralen. Of zo.
Behalve een tijdverslindend ding, bovendien foeilelijk, is een tv ook een soort 'ontwaarder' van de creativiteit en zelfwaarde. Er zijn mensen die het apparaat wel de baas kunnen, maar ik kan het niet en het hoeft voor mij ook niet. Ik lees wel een krant voor het nieuws, ik huur een filmpje, ik leen wel eens een serie van een vriend of iemand neemt een documentaire voor me op. En voor de rest interesseert het me niet of Marcel Vanthilt nu nieuwe schoenen heeft, of Andrea Croonenberghs volle melk drinkt of halfvolle, of dat Jean Blaute over zijn nestel is gestruikeld. En ik kies zelf hoe ik mijn vrije tijd invul. Ik heb de tv er niet voor nodig. Hopelijk hou ik het vol tot de kabelmaatschappij de kabel komt afsluiten.
Posts
